หลายวันต่อมา
ตอนนี้ฉันกับคุณดินกำลังขับรถไปที่บ้านของฉันเพื่อจะรับพากรมาเล่นที่บ้าน และพาน้องดีรินไปหาตากับยายด้วยพ่อยังไม่เคยเห็นน้องรินสักทีถึงจะเคยเห็นก็คงจะเป็นรูปที่พากรเอาให้ดูจากโทรศัพท์ ฉันอยากจะพาท่านทั้งสองไปอยู่ด้วยจังเลยแต่ก็ติดที่ว่าท่านไม่ยอมมากับฉันเพราะว่าห่วงบ้านฉันเลยต้องไปๆมาๆอยู่ระหว่างบ้านของคุณดินและบ้านของฉัน มันก็ไม่ไกลมากหรอกเพราะอยู่ภาคเหนือเหมือนกันแค่ 30 กว่าโลเองเพียงแต่ว่ามันต้องขึ้นเขา
อย่างนี้แหละคนแก่ไม่ค่อยอยากห่างบ้านไปไหนหรอกส่วนใหญ่ก็จะอยู่แต่บ้านกัน แม่ของฉันก็ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านเพราะร่างกายทำงานไม่ไหวแล้วส่วนพ่อก็ยังพอมีกำลังเหลืออยู่ก็หาทำไร่ทำสวนที่มีไป ถึงมันจะไม่มากแต่มันก็ทำให้ครอบครัวของฉันไม่อดอยากและอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้
"คิดอะไรอยู่ครับลินหน้ามุ่ยเชียว" คุณดินหันมาถามฉันในขณะที่ฉันกำลังนั่งเหม่ออยู่ ตกใจนะแต่ฉันไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป
