เธอสาวเท้าเข้าไปหาเขาช้า ๆ แล้วโอบกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้างามซุกซบลงบนแผ่นหลังกว้าง
“ หลิวคิดถึงแดน ”
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่เรียกได้ว่ายิ้มจริง ๆ หลังจากหลายวันผ่านที่เขาเอาแต่นอนหลับไปกับน้ำตาราวกับเด็กอนุบาลขี้แย สองมือใหญ่ยกขึ้นเกาะกุมมือน้อยที่ประสานอยู่ตรงหน้าท้องเครียดครัดของตน
“ ผมก็คิดถึงหลิว ”
เพียงเท่านั้น กำแพงกั้นน้ำตาของลิวาดาก็ราวกับมีอะไรไปทุบให้แหลกสลาย เธอร่ำไห้กับแผ่นหลังของเขาอย่างไม่อาย
เขาปลดมือเธอออกจากเอวแล้วหันกลับมาหา มือหนึ่งโอบกอด อีกมือประคองใบหน้างามนั้นไว้ก่อนจูบซับน้ำตาให้อย่างนุ่มนวล
“ ไม่ต้องร้องแล้วนะ ผมอยู่นี่แล้ว ”
เธอยิ้มกว้างออกมาทั้งน้ำตา ใช่ เขาอยู่นี่แล้ว อยู่ตรงหน้า เพียงเท่านี้หัวใจอันหนักอึ้งก็บางเบาคล้ายได้ปลดปล่อยตุ้มถ่วงที่เธอมองไม่เห็น มีคำพูดเป็นพันหมื่นในใจที่เธออยากจะ เอื้อนเอ่ย แต่กลับพูดออกไปได้เพียงประโยคเดียว
