“ หลิวไหวไหมครับ ” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใย แม้เธอจะพยักหน้าแต่ก็ดูเหนื่อยล้าเหลือเกิน เรื่องทั้งหมดนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่จะรับไหว เธออยากพัก
“ น้องหลิว วันนี้พี่ว่าพักเถอะนะ ให้สบายใจแล้วค่อยมาทำงาน ” พี่วิภาหัวหน้าแผนกการเงินพูดขึ้น และพี่ส้มหัวหน้าการตลาดก็พูดบ้าง
“ ใช่ ๆ น้องแดนก็เหมือนกัน วันนี้อนุญาตให้หยุดไปดูพี่สาว เอ๊ย ไม่ใช่ จะเรียกว่าอะไรดีน้า ”
“ เรียกว่าคนรักสิครับ ” เขาตอบเสียงฉะฉาน สาว ๆ แถวนั้นได้แต่แอบกรี๊ดกร๊าดด้วยความอิจฉา
“ ขอบคุณมากค่ะ ” ลิวาดายกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ
“ ผมก็ต้องขอบคุณเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตพาหลิวไปพักเลยนะครับ ” แต่ยังไม่ทันไม่ถึงไหน ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
“ หลิว เดี๋ยวก่อน ! ” เป็นวิวนั่นเอง ลิวาดาหันมามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า
“ ว่าไงวิว ”
“ ฉัน.... ขอโทษ ขอโทษที่ทำกับแกแบบนี้ทั้งที่แกเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด แต่แกจะโทษฉันคนเดียว
