“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ทำงานนะครับ” ดลธีกล่าวขึ้นหลังจากที่หญิงสาวกล่าวจบ นี่ไม่ใช่คำขอร้อง แต่มันคือคำสั่ง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวคุณไปทำงานสาย” เอริการู้สึกเกรงใจจนตัวลีบ
“ไม่ได้หรอก คุณท้องอยู่ ผมจะให้คุณขึ้นรถเมล์ ต่อรถสองสามต่อเพื่อไปทำงาน เดี๋ยวมันจะเป็นอันตรายกับลูก ผมคงยอมให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้” ดลธีกล่าวจริงจัง
“ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดีค่ะ” เอริการีบออกตัว เพราะเธอไม่อยากให้เขาไปส่ง แค่เรื่องเมื่อวานเธอก็ไม่รู้ว่าจะเป็นขี้ปากคนไปมากแค่ไหนแล้ว
“ไม่ต้องมาต่อรองอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ผมก็จะไปส่งคุณอยู่ดี” คำพูดของชายหนุ่มตอนนี้เหมือนดังคำสั่งประกาศิต
“เฮ้อ...” หญิงสาวแสร้งถอนหายใจออกมา แต่เป็นฝั่งชายหนุ่มที่ทำท่าทางไม่ใส่ใจ เพราะยังไงเสียเขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอขึ้นรถเมล์ไปทำงานเองเด็ดขาด
และแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ดลธีต้องการ เขาพาหญิงสาวมาส่งที่หน้าบริษัท เมื่อรถ
