น่านฟ้า..
ในขณะที่เขากำลังนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาจนน้ำตาไหลไม่รู้ตัวจู่ๆ เสียงของคนที่เขารักก็ดังขึ้นและดังอยู่ใกล้ๆ เขารีบลืมตาขึ้นมาทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุด
"ฝัน" พอเห็นหน้าเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็รีบเช็ดน้ำตาของตัวเองทันทีและวางกรอบรูปครอบครัวลงบนโต๊ะทำงานแล้วดึงเธอเข้ากอดด้วยความรักสุดหัวใจ แม้ตอนนี้เธอจะอยู่กับเขาแต่เขาก็ยังอดที่จะรู้สึกกับอดีตไม่ได้ อดีตที่เคยทำให้เธอเสียใจและเคยทำให้เธอเกือบจะหายไปจากชีวิตตลอดกาล
"น่าน...ร้องไห้ทำไมเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า" เธอเอามือมาแตพที่หน้าผากของเขาเพราะคิดว่าเขาไม่สบายเขารีบส่ายห้าปฏิเสธ
"เปล่าน่านสบายดีแต่...ฝัน...น่าน..น่านรักฝันนะครับ รักมากที่สุดเลย" เขากอดเธอแน่นขึ้น
"อื้มม ฝันรู้ว่าน่านรักฝันแล้วฝันก็รักน่านมากด้วยน่านก็รู้ใช่ไหม "
"อื้อออ รู้น่านรู้ว่าฝันรักน่านแล้วน่านก็รักฝันมากเหมือนกัน รักมากกว่าตัวเอง แต่...."
