เจ็ดปีก่อนโจเยว่ไม่ได้โทษแค่ตัวเองที่กลับบ้านช้า แต่เขาต่อว่าคนเป็นแม่ด้วย เพราะมัวแต่เล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อน จนไม่รู้ว่าน้องสาวเขาตกน้ำจนเสียชีวิต
จากวันนั้นโจเยว่ก็ไม่พูดกับแม่อีกเลย กว่าจะปล่อยวางมาได้ก็ผ่านไปเกือบสามปี ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกก็ยังห่างกันอยู่ดี พูดคุยไม่เคยสนิทใจเหมือนแต่ก่อน ทว่าวันนี้เขากลับกำลังออดอ้อนแม่อย่างน่าตี
“ลูกเปลี่ยนไปมากนะโจเยว่” มือเหี่ยววางลงที่ไหล่ลูกชายลูบมันขึ้นลงแผ่วเบา ขอบตาเธอก็รื่นไปด้วยน้ำใสที่พร้อมจะไหลลงมาตลอดเวลา ซึ่งมันเกิดขึ้นเพราะความปลื้มปิติในใจ
“แม่ไม่อยากเห็นผมเป็นแบบนี้เหรอครับ” โจเยว่ยังคงกอดแม่แน่น เขาเองก็รู้สึกผิดที่เอาแต่โทษแม่ในตอนนั้น ความตายไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ น้องสาวเขาทำบุญมาน้อยเลยต้องจากไปเร็ว
ทว่าทั้งหมดทั้งมวลที่ทำให้เขาคิดได้ก็เกิดจากคำพูดของคนรักนั่นแหละ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเธอสอนเขาหลาย ๆ อย่า
