ความรู้สึกแรกคือความเจ็บปวดผ่านทางร่างกายชอกช้ำไปหมดโดยเฉพาะความเจ็บปวดช่วงล่าง ไม่คิดเลยการคลอดลูกแบบธรรมชาติจะทำให้หญิงสาวหมดแรงเบ่งคลอดได้ขนาดนี้ กว่าจะมีลูกสิบคนตามที่พ่อเลี้ยงหวังเอาไว้ตั้งแต่แรกก็คงหมดแรงตายก่อนพอดี
“เพชรพริ้ง ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
ใบหน้าคมเข้มบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเมียเด็กสุดชีวิต ยิ่งเห็นเธอนอนหมดสติไม่รับรู้อะไร ใจเขายิ่งแตกสลายออกมาเป็นเสี่ยง ๆ
“พ่อเลี้ยง แล้วลูก ลูกแฝดของเราล่ะคะ เขาเป็นยังไงบ้าง แข็งแรงปลอดภัยกันทั้งคู่ใช่มั้ยคะ”
“พริ้งไม่ต้องเป็นห่วง ลูกแฝดของเราปลอดภัยดี คุณหมอผู้หญิงกำลังจะพาลูกของเรามาแล้ว อดใจรออีกนิดนะที่รัก”
แรงกำลังใจที่ดีของแม่ลูกอ่อนคือความรักจากคนเป็นคุณพ่อมือใหม่ พ่อเลี้ยงหนุ่มกดจูบหน้าผากมนด้วยความรักใคร่สุดหัวใจที่เธอยอมอดทน ยอมแบกรักความเจ็บปวดเพื่อกำเนิดทายาทตระกูลของเขา
“ค่ะ แล้วคนอื่น ๆ
