ตึกเสิ่นกรุ๊ป
แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านลงบนโต๊ะทำงานไม้เข้ม เงาสะท้อนจากนาฬิกาข้อมือหรูบนข้อมือชายหนุ่มกรีดขอบแฟ้มเอกสารอย่างเยือกเย็น แต่ในอกไม่เคยเยือกเย็นเลยสักวินาที
เสิ่นจวิ้นไม่พูด แต่ทั้งห้องผู้บริหารรู้ เมื่อเขานิ่งกว่าน้ำ นั่นแปลว่าพายุมาแน่
ผ่านมา 3 วันเต็มๆไม่มีใครติดต่อลี่เหม่ยได้
ไม่มีการเคลื่อนไหวใดในโลกออนไลน์ แม้แต่ เฉินยู ที่ปกติจะรู้ทุกจังหวะหายใจของเพื่อนสาว...ยังเอาแต่ส่ายหัวกับน้ำตาคลอว่า
“มือถือปิดไปตั้งแต่เช้าวันออกจากบ้านหายไปเลยจริงๆหรอค่ะ คุณเสิ่นจวิ้น”
คนตัวโตยังคงนั่งที่เดิม ห้องประชุมที่เงียบจนได้ยินเสียงปลายนิ้วเขากระทบบานกระจก
แผนผังบริษัทในเครือ “ตระกูลลี่” ถูกปักหมุดไว้เต็มบอร์ด
บอร์ดที่แต่เดิมเคยใช้ประชุมขยายธุรกิจ
ตอนนี้กลายเป็นบอร์ด “ล้มตระกูลใครบางคนให้รู้ว่าเมียเขาหายแล้วมันเจ็บยังไง”
เขาไม่ได้ถามหา ไม่ได้แสดงออกว่ากำลังตามหา แต่คำสั่งจากเขา...
