ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
พระอาทิตย์คลี่ตัวช้าๆเหนือเส้นขอบฟ้าของมหานคร แสงสีทองส้มอบอุ่นลอดผ่านม่านโปร่งบางเข้าไปในเพนต์เฮ้าส์ราคาเฉียดร้อยล้าน
ห้องครัวโมเดิร์นสีเอิร์ธโทนเต็มไปด้วยหม้อ ตะหลิว แผ่นหนังสือสอนทำอาหาร และกลิ่นหมาล่าที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ในเวลาเช้า
เสิ่นจวิ้น มาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เจ้าของกลุ่มทุนเงียบๆกว่าครึ่งของเอเชียตะวันออก ทว่าตอนนี้กำลังยืนผูกผ้ากันเปื้อนสีครีมหน้าเตาแก๊ส
ปลายผ้ากันเปื้อนยับนิดๆ ตรงมุมเหมือนถูกจับโยนใส่ครั้งแรกก่อนสวมแบบไม่มีแผน
มือขวากำลังเขย่ากระทะ มือซ้ายถือกระปุกพริกที่เปิดฝาไว้ ฟองนมในหม้อเริ่มล้น เสียงหม้อไอน้ำร้องจี๊ดๆ เขาพูดกับตัวเองเบาๆด้วยเสียงเหนื่อยใจแบบที่คนฟังจะคิดว่าเขาเป็นสามีที่ยอมทุกอย่าง (และเขาเป็น)
“เด็กในท้องกินอะไรเผ็ดไม่ได้ แต่แม่เด็กดันจะกินหมาล่า...”
เสียงหัวเราะเล็กๆดังมาจากโต๊ะกลางห้อง
ลี่เหม่ยนักศึกษาปีสาม ที่โลกภายนอกคิดว่าเ
