แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านบานหน้าต่าง ไอเย็นยะเยือกของหมอกบนขุนเขาสัมผัสจนกระจกเงาปรากฏรอยฝ้าจาง ๆ พลรบกระชับร่างเปล่าเปลือยเข้าหากาย ริมฝีปากหยักจูบซับบริเวณเรียวไหล่ ก่อกวนกระทั่งคนในห้วงนิทราสะลึมสะลือในที่สุด ปรายดาวพรูลมหายใจ เสียงหวานครางประท้วงขัดขืนในลำคอ
“อื้อ…พี่รบอย่าซน ยังเช้าอยู่เลย” แม้หลับตาพริ้ม พอคาดเดาได้ว่าเวลานี้เข็มนาฬิกาน่าจะยังไม่แตะเลขเจ็ด ทว่ามือสากยังอยู่ไม่นิ่งยุกยิกหยอกเย้าไม่เลิก
“ง่วงนะ…”
“มอร์นิงคิสรับแสงตะวันดีไหม” เขาจับเอวคอดกิ่วพลิกร่างบางเพื่อสบตาดวงหน้ามนถนัดถนี่
“พอบอกว่ารักเข้าหน่อย คือจะไม่ให้ปรายพักเลยใช่ไหม”
พูดทีเล่นทีจริง เธอรู้แหละว่าถ้ายอมให้จุมพิตเมื่อไร ไม่มีทางหยุดตรงแค่จูบเดียวเป็นแน่ เผลอ ๆ อาจถลำลึกเกินเลยหลายชั่วโมง
“แค่จูบเองทำไมใจร้าย…” เสียงทุ้มเจือแววตัดพ้อ เขาคว่ำเรียวปากคล้ายจะร้องไห้เต็มประดา
“จูบแค่ตรงนี้” นิ้วชี้จิ้มริม
