นัยน์ตาคมกริบลุกลี้ลุกลนเหลือบมองรอบข้าง เหงื่อผุดบริเวณกรอบหน้าไล่เลี่ยปะปนผิวกาย อยู่ดี ๆ พลรบก็รู้สึกร้อนวูบทั่วร่างกระทั่งต้องยกมือหยันโต๊ะในที่สุด
“เมาหรือเปล่าคุณรบ”
คุณหญิงอาริมาเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วสงสัย หล่อนสังเกตหนุ่มรุ่นลูกก็นึกเป็นห่วงทันใด
“ให้หลินพาไปพักตรงห้องรับรองดีไหมคะ”
ด้านนางมารร้ายก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เพราะมั่นใจว่ายานั่นใกล้ออกฤทธิ์เต็มที เสียงหวานแกล้งขันอาสาทั้งยังออกปากเตือน
“น่าจะเมาไวน์น่ะค่ะ ขับรถกลับไม่ไหวแน่ ๆ คงอันตราย”
“แล้วแม่หนูปรายล่ะ”
“หลินเห็นคุณปรายทักทายเพื่อนอยู่ฝั่งนู้น เมาพอดูเลยค่ะ คงขับกลับไม่ไหวทั้งคู่” มือเล็กคว้าตัวเขาไว้ หล่อนถือวิสาสะประคองคนที่ยืนกัดฟันกรอด
“ปล่อยผม”
กระนั้นพลรบยังดื้อด้านปฏิเสธเสียงแข็ง เจ้าของสถานีหนุ่มไม่ต้องการให้ใครใกล้ชิดเว้นเสียแต่ภรรยา
“ผมขอตัวก่อนนะครับ!” ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ ครั้นรับรู้ถึงอาการประหลาดซึ่งเ
