“ไม่ต้องมาทำตาวิ้งๆ ใส่แม่ ไปนอนได้แล้ว”
“ค่ะ คิกๆ” เด็กน้อยกอดคอมารดายอมให้อุ้มไปนอนอย่างมีความสุข ในขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุข คนที่จอดรถซุ่มอยู่นานแล้วถึงกับกำจิกพวงมาลัยแน่น ก่อนจะควบรถออกไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
มะปรางเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ถ้าเธอไม่มีความสุข ก็อย่าหวังเลยว่าคนอื่นจะมีความสุข เธอตามกันภัยมาจนเห็นว่าเขามาหาสองแม่ลูกนี่
เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด!
เสียงกริ่งหน้าบ้านทำให้รันนรินทร์ละมือจากการจัดโต๊ะอาหารไปเปิดประตู เป็นกันภัยนั่นเอง
เขามาตั้งแต่เช้าจนเธอนึกแปลกใจ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กที่เดินตามหลังมาด้วยจะทำท่าดีใจเกินเหตุ
เธอมองหน้าพ่อของลูกและลูกสาวตัวน้อยตาปริบๆ ทั้งสองคนนี่ไปสนิทกันตอนไหน แค่วันเดียวมองหน้ากันแล้วยิ้มขนาดนี้เชียวหรือ
“สวัสดีครับ” คนที่ดั้นด้นมาหาแต่เช้าเอ่ยทักทายเด็กน้อย พิมพ์อัปสรหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นตุ๊กตาตัวสวยในมือของเพื่อนมารดา
“สวัสดีค่ะ”
