“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” เธอฝืนพูดในขณะที่ทำท่าจะหลับลงอีกครั้ง
“นอนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว” กันภัยผละห่าง เขาไม่อยากกวนคนป่วย เธอหลับลงทันทีที่เขาคล้อยหลังไป แม้จะอยากฝืนกายหนีกลับบ้านแต่ร่างกายมันไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย ป่วยจนแขนขาปวดเมื่อยอ่อนล้าไปหมด
พอตื่นขึ้นมาอีกรอบเธอก็อาการดีขึ้นมาก แม้จะยังอ่อนล้า แต่ก็ฝืนลุกจากเตียงได้สำเร็จ รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระจึงไม่อยากเป็นรบกวนเขาอีก นึกถึงตอนที่เขารวมหัวกับมะปรางแกล้งเธอที่ร้านอาหารเธอก็เม้มปากแน่น
เขาเขียนโน้ตแปะเอาไว้ว่าจะออกไปข้างนอก ให้เธอรอเขาก่อน
ใจหนึ่งอยากรอ... อีกใจไม่อยากรอและเธอก็เลือกที่จะไม่รอ เธอจะรอเขาทำไมกัน เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสีย
รันนรินทร์ด่าตัวเอง เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ทำตัวไร้ค่า ใจง่ายเผลอหลับนอนกับเขาไปได้อย่างไรกันนะ แล้วยังจะมีหน้ามานอนรอเขาบนเตียงอีกเหรอ หญิงสาวอยากจะตบหน้าตัวเองให้มีสติ เธอมีลูกที่รอคอยอย
