ตอนที่ 2 อยากเจออีก
1369 คำ
ณ ร้านอาหารหรู
"ทำไมถึงได้ทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะ" เสียงของบีบีเพื่อนสนิทเดียร์น่าเอ่ยถามเดียร์น่าขึ้น หลังจากเห็นเพื่อนตัวเองนั่งหน้าบูดอยู่นาน
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ก็แค่ไปเจอคนที่ทำให้หงุดหงิดมานิดหน่อย"
"หือ? ใครกัน ที่กล้ามาทำให้คุณหนูเดียร์น่าของเราหงุดหงิดได้ขนาดนี้"
"ใครงั้นเหรอ" พอบีบีเอ่ยถามแบบนั้น เดียร์น่าก็เผลอไปนึกถึงเคลวิน ชายหนุ่มหน้าหล่อคมผู้มีท่าทางสุขุมดูดีและดูทรงอำนาจอย่างบอกไม่ถูก เขาแต่งตัวสะอาดสะอ้าน แถมยังสวมใส่นาฬิกาหรูราคาหลักสิบล้าน ถ้าไม่ติดว่าเขาหน้าดุดูอันตราย พูดจาหยาบกระด้างใส่เธอ เคลวินถือว่าตรงสเปกผู้ชายในอุดมคติของเดียร์น่า มันตรงถึงขนาดที่เธออยากแต่งงานด้วยเลย
ผู้ชายที่ดูแข็งแรง ทรงแด๊ดดี๊ที่หลงใหลในตัวเธอ ผู้ชายที่สามารถดูแลเธอได้ประดุจว่าเธอเป็นเจ้าหญิง และที่สำคัญผู้ชายคนนั้นต้องรักใคร่และหวงแหนเธอเป็นที่สุด
"แต่ผู้ชายแบบนั้นในชีวิตจริงมันจะมีมาให้ฉันไหมล่ะ…โอ๊ย! ฉันจะเลิกอ่านนิยายแล้ว ยิ่งอ่านผู้ชายในอุดมคติของฉันมันยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ เลยเนี่ย" เดียร์น่ายกมือเรียวขึ้นมายีหัวตัวเองเบา ๆ พร้อมกับบ่นขึ้นตามนิสัยของตัวเอง
"บ่นอะไรของเธอคนเดียวเนี่ยเดียร์น่า ฉันงงไปหมดแล้วนะ"
ครืด! ครืด!
ยังไม่ทันที่เดียร์น่าจะได้อ้าปากเอ่ยตอบ ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์หรูของเธอที่มันวางคว่ำหน้าจออยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้น
"โอ๊ะ คุณพ่อโทรมา…เดี๋ยวฉันมานะแก ขอออกไปคุยโทรศัพท์แป๊บหนึ่งนะ" เสียงหวานเอ่ยหลังจากเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์พลิกหงายหน้าจอดูว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
"อือ แต่รีบกลับเข้ามาล่ะ ฉันไม่ชอบนั่งคนเดียว"
เดียร์น่าที่ได้ยินเพื่อนสนิทตัวเองพูดแบบนั้นก็พยักหน้าให้หนึ่งที ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้และสาวเท้าเดินออกไปหาที่เงียบ ๆ เพื่อคุยโทรศัพท์
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" เรียวปากสวยเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้กดรับสายโทรศัพท์ของผู้เป็นพ่อ
"ได้ข่าวว่าการไปดูตัววันนี้เป็นไปได้ดี เหมือนคุณเคลวินเขาจะดูเอ็นดูเดียร์น่ามากเลยด้วยนะ ลูกสาวพ่อเสน่ห์ล้นเหลือจริง ๆ"
"คะ?! คุณเคลวินเขาเอ็นดูเดียร์เหรอคะ?" เดียร์น่าเอียงคอพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยสีหน้างุนงง เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อตัวเอง
"อือ ก็ใช่น่ะสิ…ทางฝั่งของคุณเคลวินติดต่อพ่อกลับมา บอกว่าคุณเคลวินตั้งตารอที่จะได้เจอกับเดียร์น่าอีกครั้งด้วยนะ"
"คะ? คะ…คุณเคลวินเขาพูดแบบนั้นจริงเหรอคะ" เดียร์น่าที่ได้ยินแบบนั้นก็ทวนถามพ่อตัวเองไปอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วทำไมถึงทำเสียงตกใจแบบนั้นล่ะ หรือการดูตัวไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ฝั่งคุณเคลวินบอกงั้นเหรอ"
"มันก็…ไม่เชิงค่ะ แต่คุณเคลวินเขาบอกแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ อยากเจอเดียร์อีกครั้งเนี่ยนะคะ?!"
"พ่อก็บอกว่าพ่อพูดจริง ลูกสาวพ่อเป็นอะไรไปเนี่ยวันนี้ เรียนหนักหรือยังไง หืม?"
"มะ มันก็…"
"เดี๋ยวนะ…ใครโทรแทรกเข้ามาล่ะเนี่ย เดียร์น่าเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะลูก มีสายด่วนโทรเข้ามาหาพ่อน่ะ"
"ดะ เดี๋ยวสิคะคุณพ่อ…"
"เออ แล้วก็ไอ้ที่พ่ออนุญาตให้ออกไปอยู่คนเดียว ก็ไม่ใช่ว่าจะเถลไถลนะ ดูแลตัวเองดี ๆ อย่าไปเที่ยวที่ไหนจนค่ำมืดดึกดื่นล่ะ ถ้าพ่อรู้…จะจับให้กลับมาอยู่บ้านทันทีเลย"
"ระ รู้แล้วค่ะคุณพ่อ" เดียร์น่าที่ได้ยินน้ำเสียงกำชับของพ่อตัวเองก็รีบตอบไปด้วยน้ำเสียงอึกอักและสุดท้ายคุณพ่อของเธอก็เป็นฝ่ายกดวางสายไปทันที
"นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย…อยากเจอฉันอีกอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงหรอกมั้ง!"
ทว่าตอนนี้เดียร์น่ายังคงยืนขมวดคิ้วด้วยท่าทางงุนงงกับคำพูดของพ่อตัวเอง เธอแปลกใจและคาดไม่ถึงเมื่อได้ยินว่าเคลวินอยากเจอเธออีกครั้ง ทั้งที่ทำท่าทีรำคาญใส่เธอขนาดนั้น แถมเธอยังพูดจาไม่รื่นหูใส่เขาอีกด้วย
"ว่าแต่คุณเคลวินเขาเป็นใครกันนะ ทำไมพ่อของฉันถึงดูเคารพมากขนาดนั้น" เห็นพ่อฉันบอกว่าเป็นลูกชายของเจ้านายคนสนิท แต่ว่าฉันก็ไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมเลย แต่ช่างเถอะ…คนแปลก ๆ แบบนั้นไม่รู้จักดีที่สุดแล้ว
ช่วงค่ำของวัน
AT ROSES BAR
"ร้านนี้เหมือนเคยเห็นดารา คนดังมาเยอะมากเลยนะ"
"อือ ใช่ ราคาเอาเรื่องอยู่แต่ก็วันเกิดฉันทั้งทีอะแก เลยอยากฉลองที่ดี ๆ" บีบีเอ่ยพูดกับเดียร์น่าในประโยคแรกและเอ่ยถามเธอต่อว่า "ว่าแต่วันนี้เธอโกหกคุณลุงไปว่าอะไรเหรอจ๊ะ?"
"ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย แค่ไม่ได้บอกเฉย ๆ ว่าออกมาเที่ยว" ฉันตอบบีบีกลับไปและถ้าถามว่าทำไมฉันต้องโกหกคุณพ่อ มันก็เป็นเพราะว่าคุณพ่อฉันดุเอาเรื่องเลยกับการเที่ยวกลางคืนอะไรพวกนี้ ท่านเข้มงวดกับฉันมาก มากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าหลังจากที่คุณแม่ของฉันเสียไปเพราะโรคมะเร็ง แต่ฉันก็เข้าใจคุณพ่อนะ ที่คุณพ่อฉันเป็นแบบนั้นเพราะว่าฉันเป็นลูกสาวคนเดียว ท่านรักฉันมากก็เลยเป็นห่วงฉันเป็นธรรมดา
"หึ ยังไงเตี๊ยมกับฉันก่อนแล้วกัน เผื่อคุณลุงโทรมาหาฉัน จะได้พูดตรงกัน" บีบีฉีกยิ้มตอบให้กับเดียร์น่า จากนั้นเธอก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่นั่งร่วมอยู่ในโต๊ะอย่างสนุกสนาน
จนกระทั่งการปาร์ตี้ผ่านไปจนถึงช่วงดึกของวัน เดียร์น่าดื่มแอลกอฮอล์จนเริ่มรู้สึกได้ถึงความร้อนในร่างกาย ผิวหน้าของเธอก็เริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
ครืด! ครืด!
ทว่าตอนนี้เธอกำลังเคร่งเครียดกับสายของคุณพ่อของตัวเองที่เอาแต่โทรเข้ามาหาเธอไม่หยุด
"พ่อโทรหาฉันไม่หยุดเลย รู้หรือเปล่าว่าฉันแอบหนีเที่ยวเนี่ย" เดียร์น่าเอ่ยบ่นออกมาด้วยสีหน้าคิดไม่ตก ดวงตากลมก็หลุบมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง
"คิดมาก ไม่มีใครบอกคุณลุงจะรู้ได้ยังไงล่ะ พ่อเธอคงไม่ถึงขั้นให้คนแอบตามมาคอยดูเธอหรอกมั้ง" บีบีที่เห็นแบบนั้นก็กระซิบพูดกับเดียร์น่าเพื่อให้เพื่อนตัวเองสบายใจมากขึ้น
พรึบ
ทว่าเดียร์น่ากลับดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาหรู เธอตัดสินใจหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าของตัวเอง จากนั้นก็สาวเท้าเดินออกมาด้านนอกทันที
"จะรับหรือไม่รับดีเนี่ย" เดียร์น่ายังคงก้มหน้าก้มตาจดจ่อกับโทรศัพท์พร้อมกับบ่นพึมพำออกมาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ จนกระทั่งเธอเดินมาจนเกือบจะถึงบันไดชั้นสอง
ตุบ!
"อ๊ะ!" แล้วเธอก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง เมื่อหน้าผากของตัวเองชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคนอย่างจัง
เดียร์น่าค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ตัวเองเดินชน ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นมาเมื่อพบว่าคนที่กำลังสบตาอยู่นั้นคือเคลวิน ซึ่งเคลวินก็ยืนเอามือล้วงกระเป๋าและหลุบสายตามองหน้าเธออยู่นิ่ง เดียร์น่ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อชายตรงหน้าขึ้นด้วยความตกใจ
"คะ คุณเคลวิน"
- ผู้เขียน
