หลายเดือนต่อมา
ตุบ!
เสียงโดนัทรสบลูเบอร์รี่ที่ฉันกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยก่อนหน้าตกลงพื้นดังตุบ ทำเอาฉันถึงกับรีบหลุบไปมองตาละห้อย ทั้งเสียดาย ทั้งอยากกินต่อ เพราะว่านั่นมันคือชิ้นสุดท้ายของฉันแล้ว
"เฮ้อ เสียดาย" ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือลงไปหมายจะเก็บของโดนัทชิ้นนั้นนำไปทิ้งลงถังขยะให้ถูกที่ถูกทาง
แต่ทว่า
"ฮึบ! ก้มมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว" ฉันพึมพำขึ้น เพราะตอนนี้ท้องของฉันมันไม่ได้แบนราบเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
"เดียร์น่า ทำอะไร" แล้วในตอนนั้นเองฉันก็ต้องสะดุ้งตัวเฮือก ก่อนจะรีบเด้งตัวกลับขึ้นมานั่งเป็นปกติให้ไวที่สุดเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดุของเฮียเคลวิน ก่อนจะตามมาด้วยเจ้าของร่างที่กำลังรีบสาวเท้าเดินมาหาฉัน
"ดื้อทำอะไรอีก เฮียบอกให้นั่งรออยู่เฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ"
"เดียร์ไม่ได้ดื้อเลยนะคะ แต่ว่าเดียร์ทำมันตก" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเฮียในประโยคแรก ก่อนจะเบ้ปากเล็กน้อยพลางชี้นิ้วไปท
