เพนต์เฮาส์เคลวิน
ทว่าอะไร ๆ มันไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะนอกจากที่เคลวินจะไม่อ้าปากเอ่ยพูดกับเธอตลอดทางแล้ว เขายังไม่ได้พาเธอไปส่งที่คอนโดแต่กลับพาเธอกลับมาที่เพนต์เฮาส์ของตัวเองอีกด้วย
พอมาถึงเคลวินก็ถอดสูทของตัวเองเอาไปวางพาดบนโซฟาก่อนจะล้มตัวนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เดียร์น่าที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้าที่จะเดินตามไปและหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวสูง
"พี่เคลวินโกรธเดียร์เหรอคะ" เรียวปากสวยเอ่ยถามขณะที่ดวงตากลมก็เอาแต่จ้องมอง ส่วนเคลวินก็เอาแต่หมางเมิน เงียบ ไม่เอื้อนเอ่ยอะไรกลับมาสักคำ
ฟู่ว!
เดียร์น่าถึงขั้นถอนหายใจออกมาหนัก ๆ กับท่าทางหมางเมินของเคลวิน อายุเลขสามแล้วยังทำนิสัยเหมือนเด็กอายุสิบขวบไปได้
จนสุดท้าย…
พรึบ! เธอก็หย่อนก้นเล็กลงบนตักแกร่งพร้อมกับเอาแขนเรียวสองข้างคล้องคอเคลวินไว้อย่างอ้อน ๆ ทำเอาเคลวินที่นั่งนิ่งอยู่ถึงกับชะงักไป
"ตอบเดียร์หน่อยสิคะ พี่โกรธที่เดียร์พูดแบบนั้นใส่
