“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
พระจันทร์ส่งยิ้มหวานไปให้เอเรียสขณะที่มือบางปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากลำตัว ดวงตาคู่คมมองมาที่หญิงสาวแล้วกล่าวเสียงอบอุ่น
“เลิกเรียนแล้วก็รออยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมมารับ”
“จริงๆ ให้พระจันทร์กลับเองก็ได้นะคะ คุณเอเรียสจะได้ไม่ต้องเสียเวลาวนรถมารับพระจันทร์อีก”
ด้วยบริษัทของชายหนุ่มกับสถาบันสอนทำอาหารที่หญิงสาวกำลังเรียนอยู่นั้นอยู่กันคนละเส้นทาง พระจันทร์ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเสียเวลาย้อนกลับมารับเธออีก จึงเสนอทางเลือกที่คิดว่าน่าจะดีกว่าไปให้อีกฝ่าย
“ผมจะมารับเอง”
“แต่ว่า…”
“งั้นก็ไม่ต้องเรียน ไปบริษัทกับผม”
น้ำเสียงเด็ดขาดจากร่างสูงทำให้พระจันทร์หน้ามุ่ย ปากเล็กเผยอออกตั้งใจจะโต้แย้ง แต่เมื่อได้เห็นดวงตาคมเข้มที่มองมาอย่างจริงจังหญิงสาวจำต้องหุุบปากฉับ
“เข้าใจแล้วค่ะ พระจันทร์จะรออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน จนกว่าคุณ เอเรียสจะมารับ ตกลงไหมคะ” พระจันทร์บอกเสียงกระแทกนิดๆ
