ตอนที่ 69
เรือนใหญ่ของเรา
เมื่อเสียงแว่วหวานจากคุ้งน้ำเงียบสงบลง เสียงอื่นก็เข้ามาแทนที่เมื่อบรรยากาศรอบด้านเริ่มมืดสงัดลง จั๊กจั่นเรไรรอบด้านเริ่มร้องก้องระงม ลมหนาวพัดกรรโชกแรงขึ้นจนผิวน้ำระริกไหวต้องกับแสงจันทร์นวลที่ส่องกระทบก่อเกิดเป็นแสงระยิบระยับดูสวยงามประหลาดนัก
“ห่มผ้าเสีย เดี๋ยวเป็นใข้”
มือหนา คลุมผ้าฝ้ายผืนใหญ่ให้ เมื่อประคองร่างสาวขึ้นจากพื้นกระดานริมตลิ่ง ความหนาวเหน็บที่โชยมากระทบผิวนั้น ทำให้ จำปา สั่นระริกจนต้องเดินเอียงตัวซบกับร่างใหญ่ของ พ่อครูไกรศร เพื่อเดินกลับมายังบ้าน
“เจ้าหนูหลับไปแล้วลูก”
พ่อสอนบอก เมื่อเห็นลูกสาวกับลูกเขยเดินขึ้นมาบนเรือน จึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปนอนหลังจากกล่อมเด็กน้อยจนหลับแล้ว
พ่อครูย่อกายลงข้างเด็กน้อย เกลี่ยนิ้วแข็งยังแก้มนิ่มที่หลับตาพริ้มนั้นเบาๆอย่างรักใคร่ ก่อนจะเอนกายลงนอนข้างๆ เปลลูกชายด้วยความเหนื่อยอ่อน
ปัญหามากมายที่เจอมาก่อ
