ตอนที่ 39
คิดถึงเมีย
“ร้องให้ทำไมรึ? เมียพี่”
ไกรศร เอ่ยถามเบาๆ ก่อนจะย่อกายลงนั่งยังพื้นเรือน ตรงหน้าของเมียรัก มือหนาโอบร่างบางที่สั่นระริกเข้ามาโอบกอดแนบชิด จำปา เงยหน้ามองคนตัวโตกว่าพร้อมซุกหน้ายังแผงอกกำยำอย่างลิงโลด เพื่อสูดกลิ่นกายจากร่างหนาของเขาที่เธอถวิลหามาหลายวันนัก
“พ่อครู ฮือๆๆฉันตกใจหมดเลยๆ”
เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำหูน้ำตามากมายไหลพร่างพรูดั่งทำนบแตก จนหยาดน้ำใสนั้นเลอะเปรอะเปรื้อนเสื้อฝ้ายสีขาวของเขา แต่เหมือนพ่อครูหาได้ใส่ใจไม่ มือหนาลูบเรือนผมสลวยของเธอเพื่อปลอบประโลม
“ไม่ต้องร้องแล้ว พี่ก็อยู่นี่แล้วไง อยู่ตรงนี้เป็นของเอ็งอยู่เสมอ ...หยุดร้องได้แล้วทูลหัว” เขากระซิบเบาๆ
“พี่หายไปไหนถึงพึ่งมาแล้วพวกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง มันจะตามมาทำร้ายเราอีกมั้ย?” เธอเอ่ยถามอย่างฉงน ด้วยนึกได้ว่าตอนวิ่งออกมา เหมือนมีเสียงดังจาก เรือนครอบและเหมือนจะมีไฟโหมลุกไหม้อย่างแรง
แต่กระน
