“นายมาทำอะไรที่นี่” อันดาหันไปถามฉลามที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนหุ่นยนต์ ตาคมจดจ้องไปยังใบหน้าของโฬมและมาร์ชเหมือนต้องการรู้อะไรบางอย่าง
“หิว” ประโยคสั้น ๆ ที่อันดาเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเองถึงความต้องการของฉลาม เหมือนจะบอกกลาย ๆ ว่าให้เธอไปหาอะไรให้เขาทาน
“หิวนายก็ไปกินที่โรงอาหารคณะนายเซ่”
“ผัดกะเพราไม่ใส่พริก” น้ำเสียงเรียบเฉยไม่ได้สะทกสะท้านกับประโยคเอ่ยไล่ของอันดาแต่อย่างใด ชายหนุ่มยังคงบอกความต้องการของตัวเองให้หญิงสาวรับรู้ และฉลามก็รู้ว่าอันดาเข้าใจ
“อะไร?”
“เธอไปซื้อ” เมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมลุกไปซื้ออาหารตามที่เขาสั่ง ฉลามจึงหันไปสั่งอันดา หญิงสาวที่เขาพอจะรู้ว่าเธอดื้ออยู่พอตัว
“เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ฮันนี่แล้วนั่นแกจะไปไหน?” อันดาแทบอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความแคลงใจ ก่อนที่เธอจะหันไปเห็นฮันนี่ที่กำลังจะลุกจากโต๊ะกินข้าว
“ฉันจะขึ้นตึกก่อน” ใบหน้าติดหงุดหง
