"แก้ม เมื่อกี้พี่เหนือเขาพากลอยใจไปเซเว่นกับสายลมและสายหมอก พอดีเห็นกลอยใจนั่งรอแก้มอยู่คนเดียว เลยชวนไปด้วย แก้มไม่ว่าอะไรใช่มั้ย" ประโยคบอกเล่าของแม่เลี้ยงแสน ทำเอาแก้มบุ๋มใจหายใจคว่ำ เธอหันไปดูที่เก้าอี้ที่ลูกสาวมานั่งรอเธอทำงานประจำ ก็พบว่าตอนนี้กลอยใจไม่อยู่แล้ว สองมือคนตัวเล็กกำหมัดแน่นเข้าหากันทันที ความกลัวแล่นริ้วเข้ามาจับตรงขั้วหัวใจ เธอโกรธจนเผลอแสดงออกมา แต่เหตุผล ก็บอกคนตรงหน้าไม่ได้
"แก้มเกรงใจค่ะ คราวหลังบอกพ่อเลี้ยงเหนือด้วยนะคะ ว่าพาไปไม่ได้ พอดีแก้มกลัวกลอยใจจะงอแงนะคะ"
กลอยใจไม่เคยงอแง ตั้งแต่ที่แสนดีได้สัมผัสลูกน้องสาวกับลูก เธอรู้ดีกว่าเด็กสาวมีนิสัยยังไง แต่แก้มบุ๋มคงไม่สบายใจ ที่มีคนแปลกหน้าพาลูกเธอออกไปโดยที่ไม่ได้บอกก่อน
"จ๊ะ พี่ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ถือวิสาสะอนุญาติไป พอดีสายลมกับสายหมอกเขาสงสารน้องนะ เห็นนั่งอยู่คนเดียว พี่เองเห็นว่าแก้มยุ่งๆหลังร้านเลยไม่ได้เ
