"แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นน้อยใจไปได้แต่ก็นะ พี่พูดความจริง ทำไมต้องน้อยใจเหรอ" การได้ยียวนหญิงสาว มันทำให้เขารู้สึกโล่งใจแบบประหลาด ความเครียดที่เกิดขึ้นจากการตามหาผู้หญิงคนนั้น มันเหมือนหายไปจากสมองเขาในตอนที่เขากำลังสนทนากับเธออยู่
“ถ้าจะเรียกม่านมาเพื่อย้ำเตือนอะไรบางอย่าง ทีหลังก็ไม่ต้องเรียกนะคะ ทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นม่านเลยก็ได้ แบบนั้นม่านยังจะรู้สึกดีกว่าตอนนี้" ม่านแก้วเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ความน้อยใจมันจุกเต็มล้นอยู่เต็มหัวใจเธอ เรียกเธอมาเพื่อตอกย้ำสถานะ บางทีเธอก็หมั่นไส้เขาเหลือเกิน นี่ถ้าเขารู้ว่าผู้หญิงที่นอนด้วยกับเขาเมื่อคืนคือเธอ เขาจะทำหน้ายังไง ก็ในเมื่อเขาทำเหมือนรังเกียจเธอขนาดนั้น แต่ก็กินเธอไปจนเธอเดินสภาพแบบนี้ มันยิ่งกว่ากลืนน้ำลายตัวเองอีกเถอะ
"พี่ไม่ได้ตั้งใจแกล้งนะ พี่แค่พูดความจริงพี่ผิดตรงไหนเหรอ" คนที่เอาแค่ความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้งเอ่ยออกมาอีกครั้ง เขารู
