กวีวัธน์รีบกลับมาบอกข่าวดีกับพราวรวีหลังจากที่มารดาของตนเองกลับไปได้ไม่นาน
“พี่วัธน์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เพราะมันยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน
“คิดถึงครับ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างเธอที่หน้าโซฟา พิงศีรษะลงบนไหล่ แขนโอบเอวบางพลางหอมแก้มคนรักอีกฟอดใหญ่
“บอกพราวมาเถอะค่ะ เรื่องคุณแม่ใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“ทะเลาะกับท่านมาหรือเปล่า พราวขอโทษนะคะที่ทำให้พี่กับแม่มีปัญหากัน”
“ขอโทษทำไมครับ พี่กับแม่เข้าใจกันดีแล้ว”
“จริงเหรอคะ” หญิงสาวดีใจที่ได้ยินแบบนั้น
“จริงสิครับ พี่ถึงรีบกลับมาบอกข่าวดีกับพราวไง”
“โทรมาบอกก็ได้ไม่เห็นจะต้องเสียเวลามาเลยนี่ค่ะ”
“ไม่เสียเวลาเลยพี่จะมารับพราวออกไปข้างนอกด้วยกัน”
“ไปไหนคะ”
“ไม่พาไปขายหรอกครับ”
“รอแป๊บนะคะ พราวขอไปเปลี่ยนชุดก่อน ใส่กางเกงยีนได้ไหมคะ” เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหนเธอจึงต้องถาม อย่างน้อยก็ต้องให้เกียรติคนที่จะไปเจอหรือสถานที่
“แต่งตัวตามสบายครับ” กวีวัธน์มอ
