ข้าวหอมสะลึมสะลือขึ้นในวันเสาร์ พยายามควานหาใครอีกคนที่เป็นคนพาเธอกลับห้อง แต่ทว่ากลับคว้าได้แต่ความว่างเปล่า ความรู้สึกอ้างว้างกัดกินหัวใจคนมั่นอย่างข้าวหอมเอาเสียดื้อ ๆ ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเพียงแค่คนที่บังเอิญไปซั่มแล้วติดใจจนผูกปิ่นโตกัน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเขาข้าง ๆ ก็รู้สึกเหงาเฉย
“แกเป็นอะไรข้าวหอม” ข้าวหอมยกมือขึ้นยี้หัวจนยุ่ง นึกถึงสภาพเมื่อคืนที่ในห้องน้ำบาร์ของพี่ออสติน เธอกับเขาทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอย่างเมามัน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีเธอกลับอยู่ในห้องอย่างเดียวดาย
แต่มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าวะ จะคิดมากไปทำไม เมื่อควานหาโทรศัพท์เปิดดูข้อความเจ้าของห้องชั้นล่าง แต่กลับมีแค่ข้อความสุดท้ายคือสติ๊กเกอร์โกรธเท่านั้น
“ช่างปะไรไม่ได้คบกันสักหน่อย แค่ดีลลับของพี่ออสตินกับเราแค่นั้น”
เธอตื่นขึ้นแล้วก็ลุกขึ้นเอาเสื้อผ้าใส่ถังซักผ้า แล้วก็อดชะโงกลงไปมองชั้น
