ผิงหยางเมื่อได้รู้ว่ามีผลไม้ที่จะทำตำลึงให้ในป่า เขาก็ไม่รอช้ารีบเดินตามจงเช่อไปทันที แต่เมื่อเดินไปได้สักพักผิงหยางกลับตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนเขาใจสั่น
“นะ...นี่มัน...ละ...ลำไย” เขาอุทานในใจ ใครจะคิดว่ายุคโบราณเขาจะค้นพบลำไยเข้าให้แล้ว เมนูน้ำลำไย ข้าวเหนียวเปียกลำไยและอีกมากมายวิ่งเข้าหัว
“หลงเหยียนจักพรรดินายน้อย” จงเช่อกล่าว
(หลงเหยียนภาษาจีน = ลำไย)
“หลงเหยียนงั้นเหรอ” ผิงหยางพูดตามม้าคู่ใจของเขา แต่ว่าจะเรียกอะไรก็ช่าง แต่ในความคิดของเขาดูอย่างไรก็ลำไย ไม่เคยอ่านประวัติของมันเมื่อพบเช่นนี้ก็รู้ว่ามันน่าจะมีต้นกำเนิดแถว ๆ นี้กระมัง
เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน ตอนนี้เขาต้องหาตำลึงเข้ากระเป๋าก่อน แล้วทักษะปีนต้นไม้ตั้งแต่โลกเก่าก็มาทันทีเมื่อต้องปีนต้นลำไยเก็บช่อโน้นทีช่อนี้ที ใจก็อยากเอาต้นมันไปปลูกที่บ้านเสียจริง แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องหลัง จัดการผลไม้ตรงหน้าก่อน และโชคดีเสีย
