เมื่อแยกย้ายกันกลับบ้านแต่ละคนแล้ว ผิงหยางก็สวมเสื้อเข้าป่าไปลำพังทันที เพราะวันนี้เขาต้องเร่งรีบจะพาสหายไปก็ไม่ได้ ดังนั้นเดินทางคนเดียวจะสะดวกกว่า
“จงเช่อ สมุนไพรล้ำค่างอกบ้างหรือยัง” ผิงหยางขี้เกียจเดินจึงนั่งบนหลังจงเช่อ ทรงตัวให้มั่น จงเช่อก็เดินอย่างระวังกลัวนายน้อยของมันจะตก พร้อมทำจมูกฟุตฟิตในอากาศเพื่อดมหาสมุนไพร
"โสมห้าร้อยปีมีอยู่ 1 ต้นขอรับนายน้อย แต่ว่าหลินจือสีทองยังดอกเล็กอยู่" จงเช่อถามความเห็นผู้เป็นนายเพื่อหวังให้นายน้อยตัดสินใจว่าจะเอาหลินจือทองคำหรือไม่
“เช่นนั้นเอาหลินจือด้วย ใส่ในกระเป๋าข้าไว้ก่อนค่อยเอาไปขาย” กระเป๋าของเขามีความลับมากมายซ่อนอยู่หนึ่งในนั้นคือทำให้สมุนไพรมันล้ำค่าขึ้น ผิงหยางขุดโสมอยู่นานเพราะว่ามันต้นใหญ่เท่าแขนของเขา อายุ 500 ปีย่อมไม่น้อยแล้ว เขาเอาไปขายให้องค์ชายสามก็คงดีไม่น้อยแล้ว ถือโอกาสขอความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ จากองค์ชายสามอีกด้วย
