ผิงหยางสนุกกับการจับกุ้งตัวใหญ่ ๆ นึกดีใจที่ตัวเองมาเกิดในยุคที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้ ยิ่งมาตั้งรกรากที่ชายแดน แต่กลับมีอากาศที่ดี มีอาหารอุดมสมบูรณ์ มีสมุนไพรจากป่า มีแม่น้ำลำธารที่ไหลมาจากบนเขาไกล ๆ ที่มีหิมะปกคลุมตลอดปี ทำให้น้ำในลำธารนอกจากเย็นชื่นใจ ยังไม่แห้งเหือดได้ง่าย
“ข้ามีความสุขจริง ๆ” ภูผาในร่างเด็กน้อยวัยสิบหนาวตะโกนก้องฟ้าพร้อมกับหัวเราะคนเดียว แล้วจงเช่อก็ได้ยินเจ้านายของมันหัวเราะชอบใจ เจ้าม้าหนุ่มตัวใหญ่ก็วิ่งมาสมทบด้วย
“นายน้อย...จงเช่อมาแล้วววว!!!” จงเช่อร้องอย่างเริงร่ากระโดดลงเล่นน้ำกับนายน้อย
“จงเช่อไปเล่นตรงโน้น...กุ้งหนีหมด” กุ้งในลำธารนี่ชุกชุม มีตัวเล็กตัวใหญ่เต็มไปหมด เขาจึงจับได้ไม่อั้น ไม่นานกุ้งก็มีหลายตัว
“จงเช่อข้าได้กุ้งพอแล้ว เจ้าไปกินหญ้าอ่อนริมน้ำแล้วรีบกลับบ้านล่ะ ท่านแม่น่าจะทำขนมนะวันนี้” ม้าหนุ่มได้ยินว่าขนมก็หูตั้งเชิดคอขึ้นคิดว่าหญ้าไม่อร่อยเ
