ผิงหยางและสหายแทบไม่ได้เข้าป่าหาสมุนไพรกันเลย เพราะการค้าล้นมือ บ้านเหลียงรับอาสาส่งพวกผักดองแล้วก็ไข่ดองให้กับโรงยาหนิงเจี้ยนทั้งไปรับไข่และผักที่รับซื้อจากชาวบ้านมาดองขาย
ที่น่าแปลกใจก็คือชาวบ้านที่อยากดองผักขาย กลับดองเท่าไหร่รสชาติก็ไม่ดีเหมือนบ้านผิงหยาง โดยหารู้ไม่ว่าผิงหยางเอาผักก่อนดองและไข่ใส่กระเป๋าไว้หนึ่งคืน แล้วแอบเอาออกในตอนเช้าแล้วบอกสูตรน้ำดองแก่สหายให้ผสมดองผัก รสชาติทั้งไข่ดอง กับรสชาติผักของบ้านผิงเรียกได้ว่าใครกินก็บอกว่าต้องมีสูตรลับ แต่ว่าก็ไม่มีใครกล้าถามสูตรเพราะเป็นความลับ
จากหมู่บ้านริมชายแดนห่างไกล ตอนนี้ชาวบ้านพากันอพยพมาจากเมืองหลวงและเมืองห่างไกลตั้งรกรากจนดินแดนแถบนี้ไม่ร้างผู้คน ทั้งยังคึกคักมาก ชาวบ้านก็มีงานทำเพราะผิงหยางทำโรงน้ำตาลสำเร็จและส่งขายไปทั่ว รวมทั้งบ้านผิงทำขนมอร่อย ๆ มาขายเป็นระยะและหมดในเวลาอันรวดเร็วเสมอ เนื่องจากที่บ้านไม่ต้องซื้อน้ำตาล
