เด็กชายเดินตามม้าของตนเองไปในป่าที่ลึกขึ้นเล็กน้อยจนแสงลอดผ่านมายากลำบากจนเกิดเงาไม้สีดำทะมึน ก่อนจะโผล่ไปในพื้นที่คล้ายกับคนละโลกที่ผ่านมา
“ฮึก!...นะ...นี่” ผิงหยางตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้าเป็นอย่างยิ่ง ราวกับผ่านเมืองลับแลออกมา แล้วพบกับอีกเมืองที่ปกคลุมด้วยหิมะ มีแสงแดดสีทองทอดผ่านลงมาพอดี
“ถึงแล้วนายน้อย” จงเช่อบอกนายน้อยของตน พื้นที่นี้เป็นพื้นที่ของท่านเทพไป๋หู่เทพราชาแห่งสัตว์ทั้งหลาย คนธรรมดาย่อมผ่านมาไม่ได้ยกเว้นนายน้อยของจงเช่อเท่านั้น
“ที่นี่ที่ไหนกันจงเช่อ” ผิงหยางตื่นตะลึง บรรยากาศคล้ายกับหนาวเย็น แต่กลับรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษเหมือนกับทะลุมารับโอนโซนบริสุทธิ์เสียอย่างนั้น
“เขาเทียนซาน เทพไป๋หู่” จงเช่อกล่าว
“ฮะ...เขา...เขาอะไรนะ” ผิงหยางคล้ายไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เจ้าม้าจงเช่อพูด เขาเทียนซานมันมีแต่ในตำนาน พวกจอมยุทธจอมกระบี่ขึ้นไปแย่งบัวหิมะพันปีกันมิใช่หรือ
นะนี่...
