เช้าวันรุ่งขึ้นผิงหยางตื่นแต่เช้า เดินไปริมลำธารหวังเจอของกินบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เขามีตำลึงอยู่แต่ว่ายังไม่มีเวลาเข้าตัวอำเภอชุนไปซื้อของ วันนี้คนที่มาช่วยงานบ้านคงจะมาก เช่นนั้นก็จับปลาจับกุ้งไปเป็นอาหารทำน้ำแกงกินกับข้าวสักหม้อใหญ่ ๆ ก็แล้วกัน
เขาเอาข้าวสารออกจากกระเป๋าเป้มาจนเต็มชามไม้ขนาดใหญ่ คิดว่าชาวบ้านมาสักยี่สิบคนก็คงจะพอกิน แต่เมื่อกลับจากลำธารได้กุ้งกับปลาตัวใหญ่ ๆ มาหลายตัวก็พบเข้ากับลุงผู้ใหญ่อูเจิ้นเข้า
“อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านลุง ท่านมาหาข้าแต่เช้าเช่นนี้มีเรื่องอันใดหรือขอรับ” ผิงหยางเอ่ยถาม
“เรื่องอันธพาล...ข้าจะเอาใส่เกวียนไปที่ตัวอำเภอชุนข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะไปกับข้าหรือไม่” อูเจิ้นยอมรับว่าตนยังเกรงบารมีของพวกอันธพาล กลัวว่าจะเจอเข้ากับคนรู้จักของคนพวกนั้นเข้า
ผิงหยางคิดเพียงชั่วครู่แล้วก็ตัดสินใจ
“เช่นนั้นข้าขี่ม้าไปดีกว่าขอรับ ข้าจะไปซื้อของในตัวอำเภอชุน คงรบกวนใส่
