EP.1
2821 คำ
21.36 น.
"พี่โทนโต๊ะสามได้รึยังคะ?"
"แป๊บนะเดียวพี่จัดโต๊ะสิบก่อน"
"ค่ะๆ"
ฉันตอบรับพร้อมกับวิ่งไปตักน้ำแข็งต่อทันที ก่อนจะวิ่งไปหยิบแก้วห้าใบมาใส่ถาดและเดินเข้ามาภายในของคลับสุดหรูใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว ด้วยโต๊ะที่ฉันต้องเอาไปเสิร์ฟมันไกลทำให้ฉันต้องเดินเบียดลูกค้าที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความลำบากเพื่อเอาสิ่งที่ลูกค้าสั่งไปเสิร์ฟ ปากก็เอ่ยขอทางและขอโทษตลอดทางเพราะกลัวว่าจะทำให้ลูกค้าที่กำลังสนุกไม่พอใจที่ฉันเดินแทรกแบบนี้
"ขอโทษนะคะๆ"
ฟึ้บ
"ขอโทษนะคะคนเยอะเลยช้าหน่อย"
"ไม่เป็นไรครับ"
ลูกค้าที่กำลังนั่งอยู่โซนวีไอพีที่ฉันเอามาเสิร์ฟพยักหน้ายิ้มๆ มองมาที่ฉันด้วยความเข้าใจฉันจึงก้มหัวให้พร้อมกับยิ้มให้บางๆก่อนจะรีบเดินกลับมาทางเดิมอีกครั้งขณะที่ตอนนี้คนเริ่มเยอะมากแล้ว
"โลมา!"
"คะพี่มาย??"
"เอานี่ไปชั้นลอยโต๊ะสิบ!"
พรึบ!
"ค่ะๆ"
ฉันรับถาดที่พี่มายยัดใส่มือมาอย่างงงๆ แต่ก็รับมาเพราะกลัวมันจะตกแตกพร้อมกับมองพี่มายที่วิ่งไปหลังร้านอย่างเร่งๆเธอคงจะต้องไปเคลียร์หลังร้านอีกน่ะ ฉันหันมองไปชั้นลอยพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเจอผู้คนมากมายที่ยืนอออยู่ทางขึ้น...มันไม่ใช่ที่เต้นสักหน่อยเข้าใจนะว่ามันสนุกแต่มันไม่ปลอดภัยนี่สิ
"เฮ้อ..."
ตึกๆๆ
ถึงฉันจะเพลียแต่ขาฉันก็ก้าวเดินไปทางบันไดและเดินเรียบทางซ้ายมือขึ้นไปช้าๆพร้อมกับหลบบรรดาลูกค้าที่กำลังโยกย้ายไปมาด้วย ริมฝีปากฉันยิ้มให้ลูกค้าที่กำลังยิ้มให้บางๆอย่างมีมารยาท
พลั่ก!
"อ๊ะ!?"
มือของฉันจับถาดที่ใส่บรรดาของมึนเมาไว้แน่นทันทีที่ตัวเองถูกชนจากลูกค้าที่เซมาหาพร้อมกับร่างตัวเองที่ถูกลูกค้าที่ยิ้มให้เมื่อกี้พยุงไว้ได้ทันก่อนที่ฉันจะตกบันได ฉันตกน่ะไม่เท่าไหร่แต่ถ้าเหล้าตกนี่ตาย...แค่ขวดเดียวแต่ขวดนี้ราคาหลักพันเลยนะ
"โอเคไหม?"
"ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ฟึ้บ...
ริมฝีปากที่กำลังยิ้มของฉันกระตุกนิดๆเพราะคนที่เพิ่งช่วยพยุงฉันไม่ได้แค่จับแขนฉันอย่างเดียว แต่เมื่อกี้เขากลับลูบไล้ที่แขนฉันเบาๆขณะที่สายตาเขาก็มองมาที่ฉันอย่างมีนัย ฉันก้มหัวให้นิดๆก่อนจะขยับตัวออกมาและรีบเดินขึ้นชั้นลอยของคลับทันที...ไม่ใช่ไม่รู้ว่าสายตาเมื่อกี้หมายความว่าอะไรแต่ทำเป็นไม่รู้มันคงจะดีต่อตัวฉันมากกว่าน่ะนะ
"โต๊ะสิบ..."
เสียงของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับสายตาตัวเองที่กวาดมองไปทั่วทั้งชั้นลอยอย่างเกร็งๆ ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเดือนที่สองฉันเพิ่งได้ขึ้นมาเสิร์ฟด้านบนนี้ครั้งแรกน่ะ...เพราะชั้นนี้สำหรับลูกค้าวีไอพีเท่านั้นและจะแยกออกจากโซนต่างๆโดยเด็ดขาดเลย พูดง่ายๆก็โซนคนรวยคนดังที่ไม่อยากเป็นข่าวเพราะมาเที่ยวน่ะ
"ของที่สั่งได้แล้วค่ะพร้อมเมนูเสริมของวันนี้"
"หืม...เสริมนี่เพิ่มเงินไหม??"
เสียงของหนึ่งในกลุ่มคนภายในโต๊ะที่ฉันมาเสิร์ฟถามขึ้นอย่างอารมณ์ดีขณะที่ตอนนี้ข้างกายเขาก็มีหญิงสาวคนรูปร่างดีมากๆคนนึงนั่งซบอยู่อย่างเมาๆ จำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นดาราที่เล่นหนังสักเรื่องที่ดังๆน่ะนะ ฉันยิ้มให้เขาบางๆก่อนจะยืดตัวยืนตรงและส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"ไม่ค่ะ นี่เป็นเมนูเสริมที่ทางร้านจัดทำขึ้นพิเศษสำหรับลูกค้าวีไอพีค่ะ"
"ว้าว ดีอ่ะว่าไหมนาว??"
"อือ"
"ถ้าไม่วีไอพีก็กินไม่ได้ถูกไหม?"
เสียงทุ้มของผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ที่มุมอับแสงถามขึ้นเสียงเรียบขณะที่สายตาเขาก็มองมาที่เมนูตรงหน้าตัวเองนิ่ง ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างเกร็งๆก่อนจะค่อยๆยิ้มให้เขาเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
"แล้วมึงจะหาเรื่องน้องเขาทำไมไอ้เค"
"สงสัยไง ร้านนี้หลายระดับดีไม่มีตังค์ก็คงไม่ได้แดก"
"ก็ถ้าไม่มีเงินมึงจะมากินทำไมล่ะครับพ่อ??"
"หึ"
ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงมุมอับแสงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะยกแก้วขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้วและวางลงที่โต๊ะเสียงดัง ฉันที่ยืนอยู่โน้มตัวไปหยิบแก้วของเขามาเพื่อจะชงให้ทันที
"เข้มไหมคะ?"
"เพียวเลย"
"คะ...?"
ฉันถามกลับทันทีเพราะไม่แน่ใจว่าฟังถูกไหมว่าเขาอยากได้เพรียวๆ ร่างสูงที่นั่งพิงอยู่ที่โซฟาค่อยๆโน้มตัวออกมาจากมุมอับแสงทำให้ใบหน้าคมสันของเขาต้องแสงช้าๆ ดวงตาฉันค่อยๆเบิกกว้างพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงเพราะไม่คิดว่า...ไม่คิดว่าคนที่กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาหาฉันนั้นคือเขา!
"ฉันบอกว่าเพียวเลย หูหนวกรึไง?"
"อะ...ขอโทษค่ะสักครู่นะคะ"
ฟึ้บ
ฉันรีบก้มหน้าหยิบขวดเหล้ามาเทให้เขาทันทีพร้อมกับมือตัวเองที่กำลังสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่จนได้จับขวดเทพร้อมกันทั้งสองมือ คือฉันไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับสถานการณ์นี้...มันตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้เจอกับนักร้องที่เราชอบมากๆแบบนี้
"มือสั่นจังนะตื่นเต้นรึไง?"
เสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเขาถามขึ้นขำๆเมื่อเห็นมือฉันที่กำลังสั่นอยู่แต่ฉันก็พยายามควบคุมมันและยิ้มให้เขาบางๆ
"เธอต้องเป็นแฟนคลับมึงแน่ไอ้เค แม่ง!ไปไหนก็เจอแฟนคลับมึงถูกไหม??"
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเพื่อนของเขาว่าขึ้นแบบนั้นขณะที่ฉันก็เทเหล้าเสร็จแล้ว ฉันเหลือบมองไปที่พีเคที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งอยู่อย่างเกร็งๆพร้อมกับยื่นแก้วไปวางตรงหน้าเขา
"ได้...ได้แล้วค่ะ"
"เธอ"
ฉันสบสายตากับพีเคอย่างไม่ตั้งใจเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาหาซึ่งมันใกล้ ใกล้จนทำให้ฉันเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขาอย่างที่ไม่เคยเห็นชัดขนาดนี้มาก่อน พีเคเหยียดยิ้มออกมาบางๆและมองที่ฉันด้วยสายตาอบอุ่นจนทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก
"ชอบฉันหรอ?"
"เอ่อ...คือฉันติดตามงานคุณพีเคมานานแล้วน่ะค่ะ เลยตื่นเต้นที่ได้เห็นคุณใกล้ๆแบบนี้"
"หรอ...ฉันก็ขอบคุณมากนะที่ติดตามกันมาตลอด"
ริมฝีปากฉันค่อยๆยิ้มออกกว้างออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ขณะที่พีเคก็ยิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วและเอนตัวเองไปพิงกับโซฟาอีกครั้งทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาที่อยู่มุมอับแสงได้ไม่ถนัดตานัก
"แต่ฉันโคตรเบื่อเลยเวลาที่เจอแฟนคลับในตอนที่ตัวเองไม่ได้ทำงานแบบนี้"
หัวใจฉันที่กำลังเต้นแรงแทบจะหยุดเต้นทันทีที่พีเคเอ่ยประโยคเมื่อกี้ออกมา เขายกแก้วขึ้นจิบพร้อมกับแสงที่เล็ดลอดมาทำให้ฉันได้เห็น...เห็นแววตาเขาที่มองมาที่ฉันเมื่อกี้
"เธอก็ทำงานอยู่ไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟเธอก็ควรทำหน้าที่แค่เสิร์ฟอย่าทำอะไรให้ลูกค้ารำคาญ"
"..."
"ฉันมาพักผ่อนไม่ได้มาปั้นหน้ายิ้มให้ใครเข้าใจนะ"
"มึงนี่ก็นะไอ้เค"
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนมันรู้สึกเจ็บเมื่อพีเคพูดจบ พร้อมกับเพื่อนของเขาที่พูดแทรกพร้อมกับหันมองฉันยิ้มๆ ก่อนจะหยิบเงินออกมาและยื่นมาให้ฉันที่กำลังยืนอยู่ทำให้ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
"น่า...วันนี้พีเคมันอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะข่าว ยังไงก็เข้าใจมันหน่อยนะ"
พรึบ!
เขายัดใส่มือฉันทันทีที่เขาว่าจบพร้อมกับใบหน้าเขาที่ยิ้มให้ฉันอย่างเข้าอกเข้าใจทั้งๆที่...ทั้งๆที่พีเคเพิ่งพูดแบบนั้นใส่ฉัน ฉันหันมองพีเคที่นั่งเงียบอยู่อย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันหลังและรีบเดินออกมาจากชั้นลอยทันทีพร้อมกับมือตัวเองที่กำเงินแบงก์พันที่อยู่ในมือตัวเองแน่น
"อึ่ก."
มันเหมือนตัวเองถูกย่ำยีศักดิ์ศรีที่ไปยืนให้เขาด่าและยัดเงินปิดปากแบบนั้นแถมยัง...แถมยังโดนนักร้องที่ตัวเองชอบมานานหลายปีทำแบบนั้นใส่อีก
"โลมา"
"อ๊ะ!? พี่มาย"
"เป็นไง??"
"คะ...อะไรหรอ?"
พี่มายที่เพิ่งเดินเข้ามาหาฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีก่อนที่เธอจะดึงฉันเข้าไปในมุมที่ไม่มีลูกค้าผ่านเยอะเท่าไหร่ทันที
"ก็ที่พี่ให้เอาขึ้นไปเสิร์ฟไง"
"..."
"ได้ยินว่าโลมาชอบพีเคไม่ใช่เหรอเป็นไงได้เจอเขาตัวเป็นๆ อ่ะตอนเขามาพี่ก็ตกใจเลยอยากให้เราเจอนักร้องที่ชอบด้วย"
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่พี่มายถามแบบนั้นเพราะสิ่งที่ตัวเองเพิ่งเจอมันทำให้ฉันยังงงอยู่ ฉันกำเงินในมือตัวเองแน่นและซ่อนมันไปด้านหลังก่อนจะยิ้มให้พี่มาย
"เขา...หล่อมากค่ะแถมยังใจดีเหมือนในทีวีเลย"
"จริงๆด้วยสินะ ดีใจล่ะสิ"
ฉันยิ้มแทนที่จะตอบอะไรไปแทนก่อนที่เธอจะแยกไปทำงานและฉันก็เดินกลับเข้าหลังร้านเพื่อพักรอลูกค้ากลับ...ตอนนี้ลูกค้าเต็มทุกโต๊ะและมันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้วด้วย มือของฉันค่อยๆคลี่แบงก์พันที่ถูกกลับไว้ขึ้นมาดูช้าๆพร้อมกับภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้น
พีเคเขา...ต่างจากในทีวีลิบลับหรือเพราะเขากำลังมีปัญหาจากในข่าว ฉันไม่รู้รายละเอียดมาก แต่เขาถูกโจมตีจากหลายสำนักข่าวจากรูปที่ถูกปล่อยออกมาแถมยังเรื่องที่เขาไปปกป้องผู้หญิงที่เป็นข่าวกับเขาซึ่งในตอนแรกฉันว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษมากที่ไปปกป้องผู้หญิง เขาดูเป็นคนดีจริงๆนะ
"แต่ฉันก็ไม่ควรจะรับเงินนี้"
ใช่ ฉันต้องเอาไปคืน...ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งทันทีพร้อมกับเดินเข้ามาภายในคลับอีกครั้งและเดินฝ่าลูกค้าที่กำลังเต้นกันอยู่ขึ้นไปชั้นลอยแต่ แต่ตอนนี้เพื่อนเขากับพีเคไม่อยู่แล้ว
เพล๊ง!!
"โอ๊ย!!"
เสียงขวดแตกทำให้ฉันที่กำลังยืนอยู่หันหน้ามองไปทางต้นเสียงทันทีพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างหลังจากที่เห็นว่าเสียงขวดที่แตกนั้นมันเพราะใคร
"เชี้ยเคกูบอกว่าใจเย็น!!"
พรึบ!!
"ปากดี มึงคิดว่ากูห่วงภาพลักษณ์ตัวเองขนาดที่ไม่กล้าฟาดหัวมึงรึไงไอ้พวกปลายแถว!!"
มือของฉันยกขึ้นปิดปากตัวเองทันทีที่เห็นพีเคถือขวดที่เพิ่งฟาดใส่หัวลูกค้าอีกคนที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่ พีเคที่ถูกกระชากไว้โดยเพื่อนของเขาเดินเข้าไปหาผู้ชายที่นอนอยู่พร้อมกับมือของเขาที่เอื้อมไปกระชากเสื้อชายคนนั้นเข้ามาหาตัวพร้อมกับเอาปลายขวดแหลมคมจ่อไปที่คอหอยเขาคนนั้น
"คนอย่างกูขึ้นมาตรงนี้ได้เพราะตัวกูเองไม่ใช่แบบพวกมึง!!"
"แม่งเอ๊ยไอ้เค เธอเธอคนนั้นน่ะ!!"
"คะ!?"
"มานี่!!"
ฉันเบิกตากว้างและมองไปที่เพื่อนพี่เคที่เรียกฉันอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ขาตัวเองจะรีบก้าวเข้าไปหาเขา พร้อมกับเขาที่ผลักพีเคที่ยืนเซจะล้มเข้ามาให้ฉันรับไปพยุงแทนจนฉันเกือบจะล้มเพราะตั้งตัวไม่ทัน
"ขับรถเป็นไหม!?"
"..."
"ฉันถามว่าเป็นไหม!!?"
"ปะ เป็นค่ะ"
ฟึ้บ!
คนที่เพิ่งส่งพีเคมาให้ฉันพยุงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพีเค และยัดกุญแจมาใส่มือฉันพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาจริงจัง
"รถมันจอดอยู่โซนวีไอ้พีพามันกลับไปที่คอนโดSLชั้นสิบทั้งชั้นนั้นห้องมัน"
"คะ...ว่าไงนะ!?"
"เธอได้ยินฉันรู้ และถ้าเพื่อนฉันไม่ถึงห้องฉันเอาเธอตายแน่!"
"แล้วทำไมคุณไม่พา..."
"ฉันจะจัดการเรื่องทางนี้!"
"แต่ฉันก็ต้องทำงาน!"
"ไม่มีปัญหาหรอก รีบพามันกลับเดียวพวกนักข่าวจะมา!"
ฉันเหรอ...ฉันเนี้ยนะ!? ฉันหันมองคนที่ตัวเองกำลังพยุงอยู่อย่างหนักใจแต่สุดท้ายก็ต้องรีบพาเขาเดินออกทางสำหรับลูกค้าวีไอพีที่จัดไว้ด้วยความยากลำบากเพราะร่างสูงที่ฉันกำลังพยุงเอาแต่เซไปเซมาไม่หยุด
"แม่งเอ๊ย!!"
เสียงคนข้างๆฉันตวาดลั่นอย่างหัวเสียโดยที่เขาไม่รู้ตัว ฉันว่าเขาไม่รู้ตัวหรอกเพราะเมาขนาดนี้แถมยังเอาแต่บ่นอะไรก็ไม่รู้ที่เป็นภาษาที่ฉันฟังไม่ออกแล้วนี่...มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องมาพาเขากลับคอนโดด้วยล่ะ!?
01.06 น.
---คอนโดSL---
แกร๊ง
เสียงประตูดังขึ้นเบาๆเมื่อฉันเปิดประตูเข้าห้องพร้อมกับแขนอีกข้างที่กอดเอว เพื่อพยุงคนร่างสูงกว่าที่กำลังเมาไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆไฟในห้องใหญ่ถูกเปิดขึ้นอัตโนมัติ ซึ่งมันดีแล้วเพราะถ้าจะให้ฉันหาวันนี้คงไม่ได้เปิดกัน ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันมองพีเคที่กำลังจะทิ้งตัวหลับอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ถูก
"คุณ...คุณพีเคคะ!"
เงียบแบบนี้หมายความว่าไง!? ฉันมองพีเคที่กำลังโอนเอียงไปอีกทางอย่างร้อนรนเพราะตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าห้องนอนเขามันเป็นห้องไหนมันมีหลายห้องเกินฉันมองไปรอบๆอย่างหนักใจ
ติ๊ดๆๆ
"อ๊ะ!?"
เสียงโทรศัพท์ของพีเคดังขึ้นเสียงดังทำให้พีเคที่กำลังเหมือนจะหลับลืมตาขึ้นมาช้าๆ เขามองมาทางฉันที่กำลังพยุงเขาอยู่ก่อนจะหรี่ตาลงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"โทรศัพท์คุณดังค่ะ...คุณพีเค?"
ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหาโทรศัพท์ที่กำลังดังของเขาเพราะเขาไม่ยอมทำอะไรเลยนอกจากมองหน้าฉัน ฉันจึงหยิบมันออกมาจากกางเกงก่อนจะมองเบอร์ที่โทรมา
'เหี้ยตัวที่สาม'
"ใครกัน!?"
แล้วมันบ้าอะไรถึงไปเม้มชื่อคนอื่นแบบนั้น? ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตัดสินใจกดรับและเอาแนบหูตัวเองไม่ได้ตอบอะไรไป
(ถึงห้องรึยัง!?)
"...ถึงแล้วค่ะ แล้วฉันกลับเลยได้ใช่ไหมคะ?"
(อืมกลับเลยทางนี้ฉันบอกให้แล้วขอบใจมาก)
"ค่ะ"
แสดงว่าเหี้ยตัวที่สามคือเพื่อนของเขานี่เอง ฉันหันกลับมองพีเคอีกครั้งก่อนจะชะงักอย่างไม่เข้าใจ เพราะเขายังเอาแต่มองอยู่แถมพีเคยังโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันพร้อมกับมือของเขาที่เอื้อมขึ้นแตะที่ใบหน้าฉันเบาๆ
"เคส..เธอ"
ริมฝีปากของคนตรงหน้าเหยียดยิ้มออกมาช้าๆเหมือนกำลังดีใจอะไรสักอย่างพร้อมกับแขนของเขาที่ตวัดรัดร่างกายฉันเข้าหาตัวเองแน่น มือของฉันยกขึ้นดันพีเคไว้ทันทีพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว...นี่เขากำลังจะทำอะไรกัน!?
"ฉันจริงใจ จริงใจกับเธอจริงๆนะเคส"
"คุณพีเค ฉันไม่ใช่เธอนะคะ!"
"เคส...ฉันรักเธอไม่ได้น้อยไปกว่ามัน!!"
พรึบ!!
ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่พีเคกระชากฉันที่พยายามจะดันตัวออกเข้าหาพร้อมกับใบหน้าเขาที่โน้มต่ำเข้ามาหาฉันใกล้...ใกล้มากจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่พ่นออกมาจากลมหายใจของหนักๆของเขา และพีเคกำลังเมา..เมามากจนคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ชื่อเคส
"ฉันให้เธอได้มากกว่ามันทุกอย่างถ้าเธอต้องการ!"
- ผู้เขียน
