วันต่อมา
08.10 น.
"อื้อ.."
ดวงตาอันหนักอึ้งของฉันขยับลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่ตัวเองจะหลับตาลงและลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะความพร่ามัวของดวงตาตัวเอง และทันทีที่ฉันรู้สึกตัวความรู้สึกปวดร้าวที่สะโพกก็เล่นงานทันทีทำให้ฉันแทบจะกระดิกตัวต่อไม่ได้...นั้นทำให้ความทรงจำเมื่อคืนนี้กลับมาทันที
ความรู้สึกร้อนที่แก้มทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูกยิ่งสายตาตัวเองเหลือบเห็นคนที่กำลังหลับอยู่ข้างๆยิ่งแล้วใหญ่ แขนของพีเคพาดอยู่ที่เอวของฉันขณะที่ใบหน้าเขาก็ยังคงซบลงที่ซอกคอฉันอยู่...และใช่ เรื่องเมื่อคืนนี้ฉันทำบ้าอะไรลงไปทำไมฉันถึงยอมคล้อยตามเขาได้ง่ายได้ขนาดนั้น?
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างคิดหนักก่อนที่ฉันจะพยายามขยับตัวเพื่อลงจากเตียง
พรึบ
"เพิ่งกี่โมงเอง"
"แต่โลมาต้องไปทำอาหารให้คุณนะคะ"
เสียงของฉันตอบกลับคนที่กำลังหลับตาอยู่เบาๆหลังจากที่ตัวเองพยายามจะลุกแต่พีเคดันตื่นซะก่อน เขากอดฉันเข้าหาตัวเองไว้แน่นมา
