ดาหวันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามอีวาน ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก ที่มีเลขาอยู่หน้าห้องถึงสองคน แต่กลับปล่อยให้ผู้หญิงที่เขาสั่งห้ามไว้เข้ามาหา
"คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?" อีวานถามน้ำเสียงราบเรียบ เขาใช่จะอยากเสวนากับหล่อน
"ดาไม่ได้มาทวงเงินค่าอาหารวันนั้นก็แล้วกันค่ะ แต่คุณก็เงียบหายไปเลยนะคะ ไม่คิดจะโทรหาดาเลยสักนิด ขอบคุณสักคำก็ไม่มี"
"เอาล่ะ คุณมาก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้โอนเงินจ่ายค่าอาหารคืนให้"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่สามหมื่นกว่าบาทดาไม่เสียดายเลยสักนิด คุณก็รู้ว่าดารวย"
"พ่อคุณต่างหากที่รวย" อีวานพูดแทรกขึ้นไม่ไว้หน้าหล่อน เพราะดาหวันใช้เงินไปวันๆ ไม่คิดจะทำการทำงานอะไรเสียด้วยซ้ำ
"แล้วมันต่างกันตรงไหนคะ คุณพ่อของดารวย เพราะฉะนั้นสมบัติทั้งหมดก็ต้องเป็นของดา ไม่เห็นจะต่างกันเลยค่ะ เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่านะคะ" หล่อนทำเสียงออดอ้อนในประโยคท้าย
"เรื่องของเราคุยตอนนี้ไม
