"ขอบคุณนะคามิลที่ช่วยน้อง" เสียงทุ้มของถวิลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ร่างสูงนักศึกษาแพทย์หนุ่มเดินออกมาจากห้องบริจาคเลือด
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาก็เงียบไม่ตอบ ไม่พูดอะไร
"ปู่ดีใจนะที่อย่างน้อย...คามิลก็ยังเห็นน้องเป็นน้อง แม้ว่าเจไดจะทำตัวไม่ดีใส่คามิลแค่ไหนก็ตาม ปู่กับสาธิตจะให้เลือดก็ไม่ได้เพราะคนละกรุ๊ปเลือดกัน ส่วนเปมิกาก็ร่างกายอ่อนเพลียเกินไป ไม่สามารถให้ได้"
"ทำไมถึงเกิดเรื่องได้" เรียวปากหนาเอ่ยถาม
"ปู่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก เจไดขับรถเร็วอยู่แล้ว น่าจะเสียหลัก"
"..." คนตัวสูงยืนนิ่งพยักหน้ารับรู้ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นสาธิตที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ ชายวัยกลางคนรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่ต้องการที่จะเอ่ยขอบคุณหรืออะไรคนเป็นลูกติดภรรยา คามิลเองก็ไม่ได้อะไรเลื่อนสายตาลงไปมองยังแม่ของตัวเองที่เอาแต่นั่งร่ำไห้พนมมือเอ่ยขอต่อทุกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองน้องชายต่างพ่อของเขาด้วยแววตาเร
