"ปะป๊า..." เรียวปากเล็กเอ่ยเรียกคนเป็นพ่อขึ้นขณะที่เห็นว่าชายวัยกลางคนกำลังจะหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ธามที่ได้ยินเสียงหวานคุ้นเคยของลูกสาวตัวน้อยก็รีบผละมือออกจากซองบุหรี่ หันกลับไปเผชิญหน้ากับร่างเล็กที่กำลังเดินเข้ามาสวมกอดเอวหนาของเขา
"...จะสูบบุหรี่อีกแล้วเหรอคะ"
"..." คนตัวสูงก็นิ่ง
"หรือว่าปะป๊ายังโกรธไลลา..."
"เปล่าลูก ปะป๊าไม่ได้โกรธอะไรหนู หนูไม่ได้ผิดอะไร แล้วปะป๊าจะโกรธหนูทำไม"
"..." ไลลาเงียบก้มหน้าซบลงบนอกแกร่งของพ่อ ธามที่รู้สึกได้ถึงความออดอ้อนของลูกสาวตัวน้อยก็ยกมือขึ้นไปลูบเข้าที่หัวเล็กด้วยความเบามือเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูเอาใจใส่
"ปะป๊ารักนางฟ้าตัวน้อยของปะป๊ามาก ๆ เลยนะลูก ที่ปะป๊าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก เพราะมันเป็นเหมือนแผลกลางใจของปะป๊า ปะป๊าคงจะไม่มีวันลืมกับความเจ็บปวดที่หนูต้องเจอและความรู้สึกผิดที่เต็มอยู่ในอก..."
"...ไลลาเข้าใจปะป๊าใช่ไหมลูก ปะป๊า
