ติ๊ด!...
เสียงคีย์การ์ดในมือของชายหนุ่มที่ร่างโงนเงนไปมาด้วยความเมาแสกนเข้ามาในห้องที่เจ้าของห้องหลับสนิทด้วยยาแก้ไข้บวกกับความอ่อนเพลีย
ตัวหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงร้อนผ่าวเพราะพิษไข้ เหงื่อกาฬแตกพร่าไปทั้งตัวแต่เจ้าของร่างนอนกระสับกระส่ายไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมารู้สึกตัวสักนิด
พายุพยายามที่จะปลุกม่านไหมขึ้นมาทั้งที่แตะร่างบางแล้วตัวเธอกลับร้อนเป็นไฟ ทำให้คิ้วสองข้างต้องขมวดเข้าหากันแน่น
"ม่านไหม... ม่านไหม" เสียงเรียกเริ่มเพิ่มระดับความเข้มขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะเปลี่ยนเป็นตะคอก ตามประสาคนเอาแต่ใจ ในเมื่อเรียกอย่างเดียวไม่ได้ผล เขาเลยออกแรงเขย่าตัวเธอด้วย
ร่างบางปรือตาขึ้นมามองกึ่งหลับกึ่งตื่น เธอพยายามจะลืมตาขึ้นแต่เหมือนฤทธิ์ยาที่ไหลเวียนในร่างกายทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ ทำให้ไม่สามารถรวบรวมสติของตัวเองได้
"พายุ"
เสียงแหบพร่าเรียกเขาอย่างสะลืมสะลือ
"ม่านไหม เธอเป็นของฉันแค่คนเดีย
