สามวันแล้วที่พายุลอยหน้าลอยตาขลุกอยู่ในห้องของม่านไหม แม้เจ้าของห้องจะไม่เต็มใจก็ตาม
หลังจากที่ไข้ขึ้นสูงบวกกับร่างกายอ่อนเพลียที่โดนเข้าใช้ความเอาแต่ใจบังคับขืนใจเธอ น้ำหนักเลยลดลง ใบหน้าซูบอย่างเห็นได้ชัด
แต่วันนี้เหมือนเป็นวันที่ร่างเล็กดีขึ้น จนเธอมีแรงที่จะต่อปากต่อคำไล่เขากลับ ในห้องเต็มไปด้วยข้าวของเสื้อผ้าของคุณชายที่ใส่แล้วไม่รู้จักคำว่าซัก มันรกห้องระเกะระกะไปหมด จนม่านไหมต้องหอบเอาร่างอ่อนเพลียของที่เพิ่งสร่างไข้ลุกขึ้นมาเก็บซักเพราะทนดูไม่ได้
"ซักทำไม ไม่สบายอยู่ไม่ใช่รึไง พอหายแล้วก็ซ่าเลยนะ"
"มันรก เกะกะ เมื่อไหร่จะกลับไปเสียที"
รอบที่ล้านแล้วมั่งที่เธอออกปากไล่เขา ทั้งที่เมื่อก่อน แทบจะอ้อนวอน คุกเข่า ขอร้องให้เขาอยู่ด้วย
"ฉันเป็นคนดูแลเธอตอนป่วย พอหายดีขึ้นมาลืมบุญคุณ"
"แล้วขอรึเปล่า ก็ไม่ ทำไมไม่ปล่อยให้ตายๆไปล่ะ น่าจะสะใจยุมากกว่า"
พายุบีบคางคนตัวเล็กเบาๆด้วยคว
