"ม่านไหม ไอ้ขุน"
เสียงดุดันของคนที่มาใหม่ เกรี้ยวกราดใส่หนุ่มสาวสองคนที่กำลังช่วยกันขนข้าวของที่จำเป็นขึ้นรถ เท้ายาวๆก้าวอาดๆเร่งขึ้นอย่างรีบร้อน ตอนนี้ใจของพายุลงไปอยู่ที่เท้า ร่างสุงขว้างถุงยาและถุงข้าวต้มในมือแตกกระจายด้วยความคลั่งเมื่อเห็นม่านไหมกำลังขนข้าวขนของที่มีไปกับขุนเขาอย่างรีนร้อน จนเขาไม่ทันสังเกตุเห็นแม่และมุกดาที่มองมาอย่างสะใจในร้านอาหารใต้ตึก
ไม่จำเป็นต้องหันไปดู ม่านไหมก็รู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าของพายุเป็นแบบไหน อารมณ์ของพายุก้สมชื่อเขาเลยยังไงล่ะ
"ไหมขึ้นไปรอฉันบนรถก่อน เดี๋ยวฉันจะเคลียร์กับมันเอง"
"แต่ไหมเป็นห่วง..."
"ขึ้นไปรอในรถ เกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องลงมา ไม่ต้องห่วงฉัน"
ขุนเขารีบดันร่างบางเข้าไปในรถแล้วให้ม่านไหมรีบกดล็อคประตูด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่พายุจะเดินมาถึงตัวพวกเขาสองคน
ม่านไหมเข้าไปนั่งรอในรถตัวเย็นเฉียบในขณะที่พายุเอามือทุบกระจกอย่างบ้าคลั่ง ดีที่รถของข
