นีรนุชกล่าวพลางเปิดประตูนำเข้าไปด้านในก่อนลักษมีเดินตามเข้าไปโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของผู้ที่นำมาสักนิดว่ามีความกระหยิ่มปรากฏอยู่ที่ริมฝีปากบางคู่นั้น ด้านในดูเงียบเหงาแต่ช่างโอ่โถงจากการตกแต่งด้วยไม้สลักเป็นรูปต่าง ๆ และภาพสีน้ำอันงดงามบนฝาผนัง หญิงสาวเดินลึกเข้าไปด้านในและแลเห็นร่างของคนที่เธอคุ้นเคยยืนหันหลังให้อยู่ที่ระเบียง ลักษมีลืมไปสนิทว่าเธอมากับคนอีกคนที่ถอยกลับออกไปด้านนอกและปิดประตูห้องพักลงอย่างเงียบเชียบที่สุด
“คุณพ่อ....”
ร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคนหันมาทางด้านหลังและต้องพบกับความประหลาดใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นว่าบุตรสาวคนโตยืนอยู่กลางห้อง ไม่มีใครเลยที่จะนึกว่าการมาพบกันครั้งนี้เป็นแผนการที่วางไว้อย่างแยบยลของคนอีกคนที่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดกับคนทั้งคู่
“ทำไมคุณพ่อมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ....คุณนุช....”
หญิงสาวหันไปรอบ ๆ ก็ไม่พบนีรนุชอยู่ ณ ที่นั้น แต่ดูเหมือนพงพจน์จะคิดไป
