หลิงเฟิ่งเห็นว่าไม่มีเรื่องใดแล้ว นางจึงเดินไปที่ห้องนอน เพื่อดูว่าอวี้หลินเป็นเช่นใด
“หลินหลิน!!! เจ้า” หลิงเฟิ่งยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ได้ทัน เมื่อเห็นร่องรอยที่จิ้นอ๋องทิ้งไว้บนเรือนร่างของอวี้หลินหลายจุด
“มิใช่เช่นที่เจ้าคิด” อวี้หลินก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ก่อนจะเล่าให้หลิงเฟิ่งฟัง เยื่อพรหมจรรย์ของนางยังอยู่ดี เขาทำได้เพียงรังแกนางภายนอกเท่านั้น
“ข้าจะพาเจ้าไปแช่ตัวเสียก่อน หากออกไปให้พี่ใหญ่เห็นเช่นนี้ สิ่งที่ท่านอ๋องพูดไว้ คงได้ถูกจับได้แน่”
หลิงเฟิ่งรีบพาอวี้หลินไปแช่ตัวภายในสระน้ำวิเศษ รอยแดงบนเรือนร่างงามค่อยๆ เลือนหายไป พิษสุราในร่างกายก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ข้อมือที่ปวดเมื่อยก่อนหน้านี้ก็หายไปแล้วเช่นกัน
ระหว่างรับมื้อเช้า สายตาของจิ้นอ๋องจ้องมองอวี้หลินอย่างปรารถนาจนโจวชิงฮั่วต้องกระแอมเตือนเขาอยู่หลายหน
“อะแฮ่ม...ท่านอ๋อง พระองค์อิ่มแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ”
“ยัง อาหารที่เรือนตระกู
