ฝ่ามือหนาก็เริ่มเล้าโลมรูปไล้ไปตามเรือนร่างเล็กที่ไม่ได้ผอมบางเช่นครั้งแรกที่พบเจออีกแล้ว มือของหลิงเฟิ่งจิกอยู่ที่หัวไหล่ของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน
“อื้อออ” นางประท้วงออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน เขายอมถอนริมฝีปากออกห่างเพียงครู่ ก่อนจะกดจูบลงไปใหม่ อย่างเร่าร้อน
“อาหยุน เจ้าตื่นหรือยัง ประเดี๋ยวจะไปสาย” เสียงเคาะห้องของจูซื่อ ทำให้ร่างของทั้งคู่ที่กอดก่ายกันอยู่แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“ตื่นแล้วขอรับ” ชุยหยุนปากร้องบอกมารดา แต่สายตายังจ้องมองอยู่ที่ริมฝีปากของหลิงเฟิ่งไม่ละสายตา
หลิงเฟิ่งได้แต่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงปากของนางไว้ สายตาของนางหันไปมองที่หน้าต่างอย่างเขินอาย
“ไปได้แล้ว” หลิงเฟิ่งเอ่ยไล่เขา เมื่อชุยหยุนจะโน้มตัวลงมาหานางอีกรอบ
“ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา” เขาลูบริมฝีปากของนางอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะยอมออกไปล้างหน้า
หลิงเฟิ่งได้แต่นอนลืมตามองเพดานห้องที่กระดำกระด่าง หั
