หลิงเฟิ่งมองมารดาอย่างซาบซึ้ง นางไม่ต้องการสมบัติของตระกูลโจว เท่าที่มีอยู่ก็มากพอให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ที่อยากเปิดร้านขายผลไม้ หรือเหลาอาหาร ก็เพื่อให้ตนเองได้มีสิ่งใดทำก็เท่านั้น
“ขอบคุณท่านแม่มากเจ้าค่ะ แต่ต่อไปพี่ใหญ่ พี่รองต้องมีครอบครัว ท่านต้องเก็บไว้ให้หลานในตระกูลโจว ข้าเองก็มีเงินอยู่ไม่น้อย จะอยากได้ส่วนของพวกท่านเพิ่มได้อย่างไร”
“เอาเถิด พูดเรื่องแต่งงานของพี่ชายเจ้า แม่ละปวดหัว เมื่อใดจะได้ลูกสะใภ้ก็ไม่รู้ บุตรสาวล้วนแต่ต้องออกก่อนจะได้ลูกสะใภ้เสียอีก”
โจวชิงฮั่วที่เพิ่งกลับมาจากศาลต้าเยี่ย ได้ยินคำพูดของมารดา เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องโถง รีบถอยออกกลับไปที่เรือนพักของตนอย่างรวดเร็ว
มิใช่ว่าไม่อยากจะแต่งสตรีเข้าจวน แต่ยังไม่มีสตรีใดที่ถูกใจเขา สตรีในเมืองหลวงที่พบก็ล้วนแต่มากเล่ห์กล หากแต่งเข้ามาในจวนได้วุ่นวายเป็นแน่
หลิงเฟิ่งกับอวี้หลินเห็นชายเสื้อของโจวชิงฮั่วท
