หญ้าหนอน
1511 คำ
บุรุษอีกสามคนรีบเดินมามุงดู ตรงที่นางกำลังเขี่ยดูอย่างสนใจ
“นี่ ใช่จริงด้วย” นางดึงหญ้าหนอน (ถังเช่า) ขึ้นมาได้ก็ชูให้บุรุษทั้งสี่คนดู
“แล้วมันคือสิ่งใดกัน” ลุงกู้ ลุงจิน อาไฉ ไม่เข้าใจว่าของที่อยู่ในมือหลิงเฟิ่งคืออะไร คงมีแต่ชุยหยุนที่รู้ดี ด้วยเขาเองก็ศึกษาสมุนไพร เพื่อไว้ใช้รักษาตนเอง
แต่หญ้าหนอนที่หลิงเฟิ่งนางพบ ราคาสูงเกินกว่าที่เขาจะมีปัญญาหาซื้อมาใช้
“สมุนไพรขอรับ ราคาสูงไม่น้อย หากตรงนี้มี พวกท่านลองหาดูใกล้ๆ ข้าว่าต้องมีอีกแน่” เมื่อสิ้นคำของชุยหยุนบุรุษทั้งสามก็แยกย้ายไปหาทันที
“มะ มี มีจริงด้วย” อาไฉร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะเริ่มลงมือขุด
“ประเดี๋ยว ท่านต้องค่อยๆ ขุด มิเช่นนั้น หากเสียหาย เงินที่ท่านจะได้ คงได้น้อยเจ้าค่ะ” หลิงเฟิ่งรีบร้องบอก
“เข้าใจแล้ว”
ไม่ได้มีเพียงอาไฉเท่านั้นที่พบ แม้แต่ลุงกู้และลุงจินก็พบกองใหญ่เช่นกัน ทั้งหมดต่างตั้งหน้าตั้งตาขุดกันอย่างจริงจัง
“เร็วเข้า เก็บให้หมดเลย” หลิงเฟิ่งมือนางก็ขุดไปด้วย แล้วก็เรียกให้ชุยหยุนรีบช่วยนาง
แต่พอนางพูดว่า เก็บให้หมดเลย กองหญ้าหนอนที่อยู่ในดินตรงหน้านางก็หายไปกับตา ชุยหยุนที่กำลังจะเริ่มขุด ก็ตกใจจนล้มหงายหลังไปกองอยู่ที่พื้น หลิงเฟิ่งนางก็ตกใจเช่นกันที่ลืมตัวพูดออกมา
“จะ เจ้า”
“อย่าเสียงดัง ถึงเรือนแล้วข้าจะบอก ตอนนี้ช่วยหาก่อน ว่ายังมีเหลือหรือไม่”
การสนทนาของทั้งสองไม่ได้อยู่ในความสนใจของบุรุษทั้งสาม ด้วยต้องการจะขุดกลับเรือนให้ได้มากที่สุด หากกลับไปทั้งหมู่บ้าน เรื่องนี้หลุดออกไป พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะมีเหลือให้กลับมาขุดอีกหรือไม่
ชุยหยุนเข้าใจในสิ่งที่หลิงเฟิ่งนางว่า เมื่อมีสองคนช่วยมองหา ทั้งยังไม่ต้องเสียเวลาขุด ทั้งสองจึงเก็บหญ้าหนอนไปได้ไม่น้อยเลย
พอฟ้าเริ่มใกล้จะมืด ลุงกู้ก็จำต้องให้ทุกคนหยุดมือ ก่อนจะกลับเข้าหมู่บ้าน แต่พวกเขาก็มองหญ้าหนอนที่ยังหลงเหลืออยู่ อย่างอาลัยอาวรณ์
“พรุ่งนี้ค่อยขึ้นมาใหม่ ท่านลุงกู้ หากข้าจะบอกความโชคดีนี้ แบ่งให้ชาวบ้านที่ช่วยออกตามเฟิ่งเออร์ด้วย พวกท่านจะว่าอันใดหรือไม่ขอรับ”
“ไม่ว่า จะว่าได้อย่างไร หากพวกข้าไม่ขึ้นมาตามเฟิ่งเออร์ จะพบเรื่องดีๆ เช่นนี้ได้อย่างไร อีกอย่าง คงเป็นท่านเทพ ที่สงสารนาง และยังแบ่งความโชคดีให้พวกข้าอีก”
ทั้งสามเก็บไปได้คนละหลายชั่ง (1ชั่ง=500กรัม) แต่พอเหลือบมามองที่หลิงเฟิ่งและชุยหยุนเก็บได้ ในมือของทั้งคู่รวมกันน่าจะไม่ถึงหนึ่งชั่ง ต่างก็ทำหน้าเห็นใจออกมา
“พวกเจ้าเก็บได้ช้านักเล่า” อาไฉบ่นออกมาเบาๆ พรุ่งนี้ก็คงไม่อาจจะเก็บได้มาก หากจะต้องแบ่งให้ชาวบ้านคนอื่นอีก
“เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว” ชุยหยุนยิ้มแห้งออกมา หากทั้งสามได้เห็นว่าพวกเขาเก็บได้หลายสิบชั่งไม่รู้จะทำหน้าเช่นใด
“เอาเถิด พรุ่งนี้ค่อยขึ้นมาเก็บใหม่ ข้าจะให้เมียข้าช่วยเจ้าอีกแรง” ลุงจินเอ่ยออกมาด้วยความเห็นใจ
หากไม่ใช่ทั้งสามเห็นใจชุยหยุน จนออกมาช่วยเขาตามหาหลิงเฟิ่ง พวกตนก็คงไม่พบเรื่องโชคดีเช่นนี้
ทั้งห้าคนเดินลงจากภูเขาอย่างรวดเร็ว ชุยหยุนยังคงจูงมือหลิงเฟิ่งเอาไว้แน่น ด้านหลังมีอาไฉกับลุงจินที่คอยระวังหลังไปด้วย
พอใกล้จะถึงตีนภูเขา หลิงเฟิ่งก็เอ่ยขอร้องบุรุษทั้งสามเอาไว้เสียก่อน
“เอ่อ ลุงกู้ ลุงจิน พี่ไฉ พวกท่านอย่าเพิ่งบอกเรื่องที่ข้าหายดีให้กับชาวบ้านรู้จะได้หรือไม่เจ้าคะ” นางมองพวกเขาอย่างขอความช่วยเหลือ
“เหตุใดเล่า เรื่องดีเช่นนี้ เจ้าควรจะบอกให้ผู้อื่นรู้ด้วย” อาไฉเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“พวกท่านก็เห็นว่าข้าถูกปฏิบัติจากคนตระกูลหลี่เช่นใด หากท่านพ่อรู้เรื่องที่ข้าหายดี ทั้งยังพาพวกท่านมาหญ้าหนอน ท่านว่าท่านพ่อจะมาเรียกร้องจากข้าหรือไม่เล่า” นางไม่ต้องการแบ่งหญ้าหนอนให้คนตระกูลหลี่
“ข้าเข้าใจแล้ว พวกเจ้าก็อย่าได้พูดไป หากอาหยุนกับเฟิ่งเออร์ นางต้องการพูดเมื่อใดก็ให้พวกเขาพูดเอง แต่เรื่องหญ้าหนอนที่พบคงมิอาจปิดตระกูลหลี่ได้ แล้วเจ้าจะทำเช่นใด”
“ข้า จะบอกหัวหน้าหมู่บ้าน ให้บอกกล่าวแค่ชาวบ้านที่ช่วยออกตามหาเฟิ่งเออร์ขอรับ หากประกาศให้ทุกคนรู้ ชาวบ้านที่ช่วยเหลือพวกข้า จะได้สิ่งใดเล่า” ชุยหยุนเอ่ยออกมา
แม้จะดูเห็นแก่ตัว แต่ตอนที่หลิงเฟิ่งหายไป คนจำนวนไม่น้อยก็ล้วนเก็บตัวอยู่ที่เรือนของตนเอง มีเพียงไม่กี่สิบคนที่วิ่งตามหาหลิงเฟิ่งไปทั่วหมู่บ้าน
“ก็เอาตามเช่นนี้ พวกเจ้าก็เก็บหญ้าหนอนให้ดี ทุกคนไม่เหมือนกัน หากเกิดความโลภขึ้นมาจะต่อว่า ที่พวกเราเก็บหญ้าหนอนไม่รอพวกเขา” ลุงกู้พูดขึ้น อีกสองคนจึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ต่างก็เก็บหญ้าหนอนซุกซ่อนอยู่ในเสื้อผ้าของตน
เมื่อลงมาจากภูเขา ชาวบ้านบางส่วนที่เป็นห่วงห้าคนที่อยู่บนเขา ก็รอฟังเรื่องราวอยู่ที่เรือนตระกูลซ่ง แต่บางส่วนก็เดินทางกลับเรือน เพื่อไปเตรียมมื้อเย็นแล้ว กวงเจินและหวงหลานไม่กล้าสู้หน้าชาวบ้าน ต่างก็รีบกลับไปที่เรือนของตนแล้วเก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในห้อง
“สวรรค์ เฟิ่งเออร์ เจ้ากลับมาแล้ว บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” จูซื่อวิ่งเข้ามาดูหลิงเฟิ่งที่ถูกชุยหยุนจูงเข้ามาในเรือน
“ท่านแม่ เฟิ่งเออร์มิได้เป็นอันใดมาก ให้นางได้เข้าเรือนไปพักก่อนเถิดขอรับ ข้าฝากท่านด้วย” ชุยหยุนยังต้องจัดการบอกผู้นำหมู่บ้านเรื่องหญ้าหนอนอีก
“ไป ไปกับแม่”
จูซื่อลูบหน้าลูบตัวหลิงเฟิ่งอย่างสงสาร ก่อนจะช่วยกันประคองนางกับป้าเหลียนเข้าไปภายในเรือน
“ครั้งนี้ข้าน้อยต้องขอบคุณทุกท่านที่ช่วยออกตามหาเฟิ่งเออร์ด้วย”
“ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว ต่อให้ไปใช่เฟิ่งเออร์ที่หายไป ข้าก็ล้วนต้องช่วยออกตามหา กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว แล้วนางบอกได้หรือไม่ ว่าผู้ใดพานางเข้าไป”
ชุยหยุนได้ปิ่นของหวงหลานกับกวงเจินมาจากหลิงเฟิ่ง เพียงเท่านี้เขาก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้แล้ว เขาจึงยื่นปิ่นทั้งสองด้ามให้หัวหน้าหมู่บ้านดู
“ข้าพบสิ่งนี้ที่ตัวเฟิ่งเออร์ ไม่ใช่ปิ่นของนาง แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นของผู้ใดขอรับ”
มีชาวบ้านบางคนที่จำได้ว่าเป็นของหวงหลานกับกวงเจิน จึงได้ร้องบอกออกมา
“ของหลานเออร์กับเจินเออร์ ข้าจำได้ พวกนางใช้อยู่เป็นประจำ”
“เป็นพวกนางจริงรึ ข้ายังเห็นพวกนางช่วยออกตามหาเฟิ่งเออร์อยู่เลย”
“ไปเรียกมาถามความก็รู้ ว่าปิ่นไปอยู่ที่เฟิ่งเออร์ได้อย่างไร” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยออกมาอย่างแข็งกร้าว เป็นเพียงแม่นางน้อยที่ยังไม่ออกเรือนก็คิดวางแผนชั่วพาคนสติไม่ดีไปทิ้งในป่าเสียแล้ว
“ข้ายังมีอีกเรื่องที่ต้องบอกท่านขอรับ” ชุยหยุนนำหญ้าหนอนที่เขาเก็บได้ออกมายื่นให้หัวหน้าหมู่บ้านได้ดู
“หญ้าหนอน เจ้าไปพบที่ใด” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย
ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อน ภูเขาลูกท้ายหมู่บ้านจะไม่มี แต่นั่นมันก็เมื่อนานมาแล้ว อีกอย่างราคาก็แพงถึงหลายตำลึงทองต่อชั่ง
“ข้าพบบนภูเขา เฟิ่งเออร์นางขุดเล่นอยู่ ตอนที่ข้าขึ้นไปพบนางขอรับ”
“สวรรค์ มีเรื่องดีเช่นนี้ด้วยรึ” หัวหน้าหมู่บ้านร้องออกมาอย่างไม่เชื่อ
“ข้าเห็นกับตา เป็นเช่นที่อาหยุนบอก แต่ว่าฟ้าใกล้มืดแล้ว อาหยุนเองก็อยากแบ่งความโชคดีให้ชาวบ้านที่ช่วยออกตามหาเฟิ่งเออร์นางด้วย” ลุงกู้รีบพูดยืนยันอีกเสียง
“เช่นนั้น ข้าจะเรียกชาวบ้านที่ช่วยออกตามหาเฟิ่งเออร์มาที่เรือนของเจ้า แล้วเจ้าก็บอกกล่าวด้วยตนเองเถิด”
- ผู้เขียน
