เจียอีไปรับมื้อเช้าที่เรือนหลักร่วมกับคนอื่น ใบหน้าของนางซีดขาวจากการอดนอนไม่น้อย ยิ่งทำให้สวีซื่อมองบุตรสาวอย่างเป็นกังวล
“ยังมิหายดีอีกรึ อีอี”
“ลูกหายแล้วเจ้าค่ะ” นางยิ้มหวานออกมา เพื่อให้ทุกคนสบายใจ
ผิดกับมู่เฟยหย่าที่มองมาทางนางอย่างไม่สบอารมณ์ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนางถูกท่านพ่อตำหนิไม่น้อย ทั้งยังลงโทษให้นางอยู่แต่ภายในจวนห้ามออกไปด้านนอก รอจัดการเรื่องงานหมั้นไม้แล้วเสร็จเท่านั้น
เช่นนี้นางจะหาโอกาสเพื่อเข้าพบเว่ยอ๋องได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งเห็นมู่เจียอีที่ไม่ตกหลุมพรางของนางก็อยากจะพุ่งเข้าไปข่วนหน้าที่เหมือนกับใบหน้าของนางเสีย
“พี่หญิง ท่านไม่สบายหรือเจ้าคะ” เจียอีหันไปเอ่ยถามมู่เฟยหย่าที่มองหน้านางเหมือนอยากจะกัดคอนางให้ขาดไปเสีย
มู่เฟยหย่า ปรับอารมณ์ของตน ก่อนจะแสร้งยิ้มหวานออกมาเอ่ยพูดกับเจียอี
“ไม่ ข้าสบายดี ขอบใจน้องรองมากที่เป็นห่วงข้า” เพราะบิดาจ้องม
