นางได้แต่แปลกใจว่าเหตุใดน้ำในบ่อถึงไม่ได้ช่วยอะไรนางเลย หากนางรู้ว่าความจริงแล้วเว่ยอ๋องสามารถใช้วรยุทธ์ของเขากดข่มยากำหนัดไว้ได้ นางคงได้โมโหจนกระอักเลือดออกมา
“อีอี ช่วยเปิ่นหวางด้วย” เขาช้อนสายตาขึ้นมามองนาง พร้อมทั้งรวบมือทั้งสองข้างของนางไปไว้ที่ด้านหลัง
ก่อนจะตวัดเลียดูดเม้มอกอิ่มทั้งสองข้างอย่างตะกละตะกลาม
“อ๊า...” เจียอีกัดริมฝีปากแน่น เมื่อนางเผลอครางเสียงที่น่าละอายออกมา
เว่ยอ๋องค่อยๆ ดันตัวของนางไปติดกับโขดหิน ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าทั้งหมดบนตัวของนางออก
“งามนัก” เขามองเรือนร่างงามที่ขาวโพลนในน้ำอย่างหลงใหล
“ได้โปรด ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้” นางมองเขาอย่างอ้อนวอน
เว่ยอ๋องอดเห็นใจนางไม่ได้ เขาใช้นิ้วมือลูบไล้ไปที่ริมฝีปากของนาง ก่อนที่จะดันนิ้วมือเข้าไปด้านใน
“เช่นนั้น เจ้าช่วยเปิ่นหวางสักหน่อยได้หรือไม่”
เว่ยอ๋องดูดเม้มที่ริมฝีปากล่างของนางแล้วเอ่ยออกมาอย่างเว้าวอน
“อย่างไร
