เมื่อทั้งสองออกจากไร่บัวบูชา กานต์ก็พาขวัญกมลมาอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งขวัญกมลไม่เคยมาที่นี่มาก่อน เธอไม่รู้ว่าที่นี่เป็นบ้านใคร แต่มันช่างน่ารักตรงกับบ้านในฝันของเธอ การได้อยู่กับกานต์นั้นคือความสุขที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว มันเข้าตำราที่ว่าคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่อยาก สิ่งเดียวที่ตอนนี้มันติดค้างอยู่ในใจขวัญกมล นั่นก็คือการที่เธอทำให้กานต์ต้องบาดหมางกับมารดาของเขา เธอหวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ไม่เช่นนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นคงเป็นตราบาปในใจไปตลอดชีวิตของเธออย่างแน่นอน
“เป็นไงบ้าง บ้านใหม่ของครอบครัวเรา มันอาจจะเล็กไปนิดนะ ไว้เดี๋ยวเราค่อยๆ ขยับขยายกัน” กานต์กล่าวกับขวัญกมล ในขณะที่มือหนาของเขาลูบที่ศีรษะบุตรชายที่กำลังหลับอยู่ในเปลอย่างมีความสุข
“ไม่ต้องขยับขยายหรอกค่ะ แค่นี้ก็ดีมากๆ แล้ว พ่อเลี้ยงกลับไปขอโทษแม่เลี้ยงเถอะนะคะ อย่าให้ขวัญต้องเป็นต้นเหตุแห่งความบาดหมางนี้เลย” ขวัญกมลลองเกล
