บำเรอรักเมียไร้ทะเบียน

การต่อสู้ของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

ขวัญกมลเริ่มชินกับการใช้ชีวิตใหม่ของเธอแล้ว ทุกอย่างมันดีกว่าที่หญิงสาวคิด ยิ่งเมื่อทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ ร้านรู้ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และเพิ่งตั้งครรภ์ได้ไม่กี่เดือน ทุกคนยิ่งสงสารและเมตตาเธอ ทำให้ขวัญกมลรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก แม้ว่าเธอจะไม่มีครอบครัว เธอเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่การที่ได้มิตรแท้ในยามยากเช่นนี้มันทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึมในบางครั้ง

“เป็นไงบ้างหนูขวัญ เหนื่อยมั้ย” นางบัวที่ขายลูกชิ้นปิ้งอยู่ข้างๆ ร้านของขวัญกมลเอ่ยถามด้วยความสงสารและเวทนา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

“ไม่เหนื่อยหรอกจ๊ะยาย สนุกดีออก อยู่ห้องก็เบื่อแถมไม่มีรายได้ มาขายของแบบนี้สิดี ได้ทั้งเงินได้ทั้งออกกำลังกาย” ขวัญกมลกล่าวด้วยรอยยิ้มเศร้า เธอไม่กล้าพูดออกไปว่าถ้าเธออยู่ที่ห้องเธอก็จะฟุ้งซ่านคิดถึงกานต์

“เอานี่ เมื่อเช้ายายเห็น ยายว่าหนูน่าจะเปรี้ยวปาก ยายเลยซื้อมาฝาก” นางบัวยื่นถุงมะม่วงให้ขวัญกมล หญิงสาวน้ำตารื้นด้วยความซึ้งใจ น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอได้จากคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานมันทำให้เธอรู้สึกมีกำลังใจที่จะสู้ชีวิตต่อไป

“ขอบคุณมากนะคะยาย” ขวัญกมลประนมมือไหว้ ตอนนี้น้ำตามันไหลจนเธอไม่สามารถหยุดมันได้แล้ว

“ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวลูกก็ร้องตามหรอก” นางบัวกระเซ้าเย้าแหย่หญิงสาวด้วยความสงสาร

“ขอบคุณนะคะยายที่ดูแลขวัญกับลูก” ขวัญกมลเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง พร้อมทั้งใช้มือปาดน้ำตา

“ไม่เป็นไรหรอกลูก อยู่กันแค่นี้เองก็ต้องดูแลกันสิ” นางบัวยิ้มอ่อนให้กับหญิงสาว น้ำใจจากคนที่เพิ่งรู้จัก มันทำพให้ขวัญกมลมีกำลังที่จะสู้ชีวิตต่อไปได้

เมื่อขวัญกมลหายไปกว่าสี่เดือน กานต์เริ่มยอมรับกับความจริงที่ว่าหัวใจของเขาเป็นของขวัญกมล เขาเริ่มตามสืบหาหญิงสาว แต่มันก็เป็นเรื่องยากเหลือเกิน เพราะเขาไม่สามารถทำเรื่องนี้ให้กระโตกกระตากได้ และเขาไม่รู้เลยว่าหากมารดาเขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับขวัญกมลแล้ว ท่านอาจจะทำให้เธอหนีไปจนเขาไม่สามารถตามหาตัวเธอเจอได้

แต่ทุกอย่างก็เหมือนไร้วี่แววสำหรับเขา เพราะขวัญกมลไม่มีญาติที่ไหน เธอเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งกานต์เองก็ตามไปที่นั่น แต่เจ้าหน้าที่ที่นั่นก็บอกว่าขวัญกมลไม่ได้กลับไปที่นั่นตั้งหลายปี การตามหาหญิงสาวมันยิ่งยากกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรอีก

และตอนที่ทั้งสองมีสัมพันธ์กัน เขาก็ไม่เคยสนใจที่จะถามว่าเธอใช้ชีวิตยังไง หรือสนิทสมกับใคร เขาได้แต่เฝ้าโทษตัวเองที่ไม่เคยใส่ใจเธอ จนวันหนึ่งที่เธอหายไป เขาถึงรู้ว่าเธอสำคัญกับเขามากแค่ไหน คนอย่างเขาก็สมควรแล้วที่จะต้องได้รับบทลงโทษเป็นความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส