“แม่ไม่รู้จะพูดอะไรเลย แม่พูดไม่เก่ง แม่ขอแค่ให้ลูกทั้งสองคนของแม่ มีความสุขมากๆ นะ” นางฝ้ายเอ่ยออกมาด้วยน้ำตา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเหมือนความฝัน บุตรสาวที่เหมือนว่าจะถูกตัดขาดไปแล้ว เพราะว่าเรียนไม่จบ ได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง แค่นี้ก็มีความสุขมากเหลือเกินแล้ว ไม่มีอะไรที่จะทำให้คนแก่อย่างนางตายตาหลับได้เท่ากับเห็นบุตรสาวมีคนที่รักอยู่ข้างๆ แล้วนั่นเอง แล้วคนต่อไปที่ต้องรับไม้ต่อคือนายชายนั่นเอง
“อาจจะเชยหน่อยนะ แต่พ่อคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะพูดอะไร เอาเป็นว่าขอให้ลูกทั้งสองคนถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรนะ มีความสุขมากๆ รักกันนานๆ” คนที่ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่ท่องจำในสิ่งที่คนส่วนใหญ่เขาพูดกันมา ก่อนที่จะเอาคำเหล่านั้นมาสอนบุตรสาวและบุตรเขยนั่นเอง ทำให้ทั้งสองคนได้แต่ยิ้มกับความที่ไม่รู้อะไร แล้วเอ่ยออกมาแทบจะเยอะกว่านางฝ้ายแล้วเถอะ
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” ทั้งสองประนมมือไหว้ทุกคน แม้ว
