“แกพาเจ้าตัวเล็กออกไปก่อนตาเชน” คุณอังกาบสั่งเสียงเข้ม
“แม่ครับ...” ชายหนุ่มวิงวอนเพราะกลัวว่ามารดาจะทำอะไรหญิงสาว อาจจะทำให้เธอต้องเสียใจอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันไม่ทำอะไรเมียแกหรอกน่า พาลูกแกออกไปได้แล้ว” คุณอังกาบเอ่ยเสียงเข้ม ทำให้ชายหนุ่มจำใจอุ้มบุตรสาวเดินออกไปจากห้องรับแขก
“สวัสดีค่ะ” บัวบูชาประนมมือไหว้ ผู้สูงวัยหลังจากที่เธอตั้งสติได้
“นั่งลงสิ” คุณอังกาบผายมือให้หญิงสาวนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับท่าน
“ขอบคุณค่ะ” บัวบูชากล่าวด้วยความตื่นตระหนก เธอทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณอังกาบ
“ฉันจะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อสี่ปีที่แล้วมันเป็นความผิดของฉันเอง ตาเชนประสบอุบัติเหตุจนทำให้ความจำเสื่อม ฉันไม่เชื่อว่าเธอท้อง ฉันเลยใส่ความทรงจำใหม่ให้กับตาเชน ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้ตาเชนไปให้ไกลจากเธอ ฉันเลวขนาดนี้เธอจะยังยอมรับฉันในฐานะแม่สามีได้มั้ย” คุณอังกาบกล่าวด
