รู้สึกดีที่มีคนรอ
1357 คำ
หญิงสาวนั่งรอหมอเอกอาทิตย์จนเผลอหลับอยู่บนโซฟาและตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงรถของชายหนุ่มเข้ามาจอด
เมื่อประตูบ้านเปิดออกและเห็นว่าตอนนี้อัญชิสานั่งรออยู่คุณหมอหนุ่มก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง
“คุณไม่น่าจะรอผมเลยนะอัญ”
“อัญนอนไม่หลับค่ะ”
“ผมขอโทษนะที่คืนนี้กลับดึกกว่าทุกคืนเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ อัญรู้ว่าหมอไปทำงาน เหนื่อยไหมคะ”
“มากเลยครับ สงสัยว่าหัวถึงหมอนหลับเป็นตายเลย”
“หมอรีบไปนอนเถอะค่ะ อัญก็จะเข้านอนแล้วเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะครับอัญที่รอผม ผมรู้สึกหายเหนื่อยเลยเวลาที่กลับมาบ้านแล้วมีคุณรออยู่ คุณเข้านอนเลยนะเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จผมก็จะเข้านอนเหมือนกัน ฝันดีนะอัญ”
“ฝันดีค่ะหมอซัน”
อัญชิสาเดินเข้าห้องนอนของตนเองส่วนหมอเอกอาทิตย์ก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องนอนบนชั้นสองก่อนจะกลับลงมานอนที่ห้องหนังสือ
ตั้งแต่อัญชิสาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เขาก็นอนในห้องหนังสือทุกคืนเพราะเป็นห่วงถ้าจะให้เธอนอนที่ชั้นล่างคนเดียวและถ้าหากหญิงสาวไม่สบายหรือเป็นอะไรเขาก็จะได้ช่วยทัน
หมอเอกอาทิตย์รู้สึกดีมากเวลาที่กลับบ้านแล้วมีคนรออยู่ ถึงแม้อัญชิสาจะทำไปเพราะคิดว่าขาคือแฟนของเธอ แต่คุณหมอหนุ่มก็คิดว่าความจริงใจที่ตนเองมีให้กับอัญชิสาจะทำให้เธอยอมรับเขาในวันที่ตนเองจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว หรือถ้าหากวันนั้นมาถึงแล้วเธอจะโกรธเขาก็คิดว่าจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เธอเข้าใจได้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้
สายของวันถัดมา
อังคณาขับรถยนต์มารับอัญชิสาที่บ้านตามเวลานัด เมื่อพาเพื่อนไปทำธุระที่ธนาคารเสร็จแล้วก็ขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งในวันธรรมดาแบบนี้การจอดรถใกล้กับประตูของร้านจึงเป็นเรื่องที่ไม่ยากเท่าไหร่
“อุ๋มเดินเข้าไปก่อนเลยนะไม่ต้องห่วงอัญเดี๋ยวอัญตามเข้าไปเอง”
“เดินถนัดแน่นะอัญ” อังคณาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แน่สิอัญเริ่มจะชินกับการใช้ไม้เท้าแล้วแหละ” หญิงสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสกว่าวันแรกมาก อังคณาเห็นเพื่อนยิ้มได้เธอก็สบายใจมากขึ้น
“งั้นอุ๋มเข้าไปสั่งอาหารรอเลยนะ”
“อือ”
อังคณาเข้ามาในร้านจากนั้นก็สั่งอาหารที่เธอและอัญชิสาเคยรับประทานเป็นประจำ หญิงสาวมองเพื่อนรักที่กำลังเดินเข้ามาในร้านโดยใช้ไม้เท้าช่วยพยุงแล้วก็รู้สึกสงสารมากที่เธอต้องมาเกิดอุบัติเหตุแบบนี้
แต่อังคณาก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะรู้ว่าอัญชิสาอยากทำอะไรด้วยตัวเอง อังคณาจึงได้แต่ดูอยู่ห่างๆ และรอจนกระทั่งอัญชิสาเดินมานั่งที่โต๊ะ
“อัญเดินคล่องมากเลยนะ ดีกว่าวันแรกเยอะเลย”
“ก็อัญไม่อยากเป็นภาระใครนี่”
“ฝึกให้คล่องก็ดีเหมือนกันนะ หมอซันจะได้พาไปเที่ยวบ่อยๆ ว่าแต่อัญต้องซื้อของอะไรเพิ่มไหม สำหรับการไปเที่ยวทะเล”
“ไม่น่าจะมีอะไรต้องซื้อนะ”
“ถ้าอยากได้อะไรก็บอกอุ๋มได้ นะเอาชุดว่ายน้ำติดไปด้วยดีไหม”
“จะบ้าเหรออุ๋มข้อเท้ายังใส่เฝือกอยู่จะให้ใส่ชุดว่ายน้ำมันคงน่าเกลียดตายเลย”
“ขอโทษนะอุ๋มลืมคิดไปเลยน่ะ”
“แล้วอุ๋มลางานได้ไหมจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน”
“จะให้อุ๋มไปทำไมอุ๋มไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอนะ”
“อัญไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ หมอซันก็คงไม่คิดเหมือนกัน”
“ถึงหมอซันไม่คิดแต่อุ๋มก็ไม่ไปหรอก อัญซื้อขนมหม้อแกงมาฝากก็พอ”
“อุ๋มรู้ด้วยเหรอว่าอัญจะไปเที่ยวที่ไหน”
“รู้สิ”
“รู้ได้ยังไง อัญว่าอัญยังได้บอกเลยนะว่าจะไปเที่ยวหัวหิน”
“ก็หมอซันชวนอุ๋มแล้ว อุ๋มว่าหมอซันเป็นผู้ชายที่ใช้ได้เลยนะจะไปเที่ยวกับแฟนแต่ก็ยังชวนเพื่อนแฟนไปด้วย”
อังคณารู้สึกว่าคุณหมอเอกอาทิตย์เป็นผู้ชายที่มีความเป็นสุภาพบุรุษมากๆ คนหนึ่ง เขาไม่เคยฉวยโอกาสทำอะไรอัญชิสามิหนำซ้ำยังชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันอีก ถึงแม้ว่าเขาจะสร้างเรื่องว่าเป็นแฟนกับอัญชิสาแต่เท่าที่สังเกตดูชายหนุ่มก็ไม่ใช่ผู้ชายที่เลวร้ายอะไร
แม้ว่าอัญชิสาอาจจะโชคร้ายที่ประสบอุบัติเหตุจนจำอะไรไม่ได้ แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีที่ได้ผู้ชายอย่างหมอเอกอาทิตย์มาคอยดูแล
อัญชิสาและอังคณาใช้เวลาในร้านอาหารค่อนข้างนานจนกระทั่งหมอเอกอาทิตย์โทรศัพท์เข้ามา
พอเขารู้ว่าเธอออกมานอกบ้านก็รู้สึกเป็นห่วงแต่เมื่อรู้ว่ามากับอังคณาเขาก็เบาใจ
“อัญจะอยู่กับเพื่อนจนเย็นก็ได้นะครับ ผมเลิกงานแล้วจะไปรับที่หอพักเอง”
“ได้ค่ะ อัญไปรอหมอที่หอนะคะ เลิกงานแล้วหมอโทรหานะคะ อัญจะลงมารอข้างล่าง”
“ได้ครับ”
“หมอซันว่ายังไงบ้างอัญ เขาโกรธไหมที่อัญออกมาข้างนอกโดยไม่บอก”
“เปล่าหรอกเขาแค่เป็นห่วง หมอซันเขาให้อัญอยู่กับอุ๋มจนเย็นแล้วเขาจะไปรับที่หอ”
“ดีเลยเดี๋ยวเราไปซื้อขนมก่อนเข้าไปดีไหม จะได้นอนดูหนังด้วยกันมีหลายเรื่องเลยที่อุ๋มอยากดู”
“เราดูหนังผีกันดีไหมอุ๋ม”
“อื้อ อุ๋มกำลังอยากดูอยู่พอดีเลย แต่จะดูคนเดียวก็ไม่กล้าเท่าไหร่”
เมื่อออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นอัญชิสากับอังคณาก็แวะซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อจากนั้นก็กลับมาที่ห้องและนอนดูหนังไปหนึ่งเรื่อง
จากนั้นก็คุยกันไปด้วยจนกระทั่งหมอเอกอาทิตย์โทรมาอีกครั้ง
“หมอซันเลิกงานแล้วเหรอคะ เดี๋ยวอัญจะลงไปค่ะ”
“ไม่ต้องรีบครับผมยังเดินไม่ถึงรถเลย ที่โทรมาก็คืออยากจะบอกให้อัญคุณอุ๋มไปทานข้าวกับเราด้วย”
“ได้ค่ะเดี๋ยวเราสองคนจะจะลงไปรอข้างล่างนะคะ”
“หมอมารับแล้วเหรอ” อังคณาถามเมื่อเพื่อนวางสายแล้ว
“กำลังจะมาหมอให้ชวนอุ๋มไปกินข้าวด้วย”
“อัญไปกับหมอสองคนเถอะอุ๋มขี้เกียจแต่งตัว”
“แต่อัญบอกหมอไปแล้วนะ ไปด้วยกันหน้าอุ๋มแต่งตัวแบบนี้ก็ไปกินได้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“อุ๋มขอเปลี่ยนกางเกงก่อนอัญไปรอหน้าลิฟต์เลยนะเดี๋ยวอุ๋มวิ่งตามไป”
“ได้จ้ะ”
ทั้งสองคนลงมาถึงชั้นล่างก็พอดีกับรถของหมอเอกอาทิตย์มาจอดพอดี
“หิวกันหรือยังครับ” เขาถามเมื่อทั้งสองคนมานั่งในรถแล้ว
“ยังหรอกค่ะ เราสองคนกินขนมไปด้วยดูหนังไปด้วยค่ะเลยไม่หิว หมอซันล่ะคะ”
“ผมก็ยังไม่หิวเหมือนกัน ว่าแต่เราไปกินข้าวร้านไหนกันดีล่ะครับ”
“เอาร้านใกล้ๆ โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ กินเสร็จแล้วหมอซันกับอัญจะได้รีบกลับไปพัก”
“ถ้างั้นผมไปร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ดีไหมครับ”
“ดีค่ะ อุ๋มกับอัญก็ยังไม่เคยไปกินร้านนั้นเลย”
เมื่อเลือกร้านอาหารได้แล้วหมอเอกอาทิตย์ก็ขับรถไปยังร้านที่เขาพูดถึงทันที
การที่เอกอาทิตย์ชวนอังคณามารับประทานอาหารด้วยรวมถึงการชวนไปเที่ยวมันทำให้อัญชิสารู้สึกมาก เขาเห็นความสำคัญของเพื่อนเธอและเข้ากับเพื่อนของเธอได้ดี
- ผู้เขียน
